Εβδομάδα ή βδομάδα // Ουσιαστικό θηλυκού γένους. // είναι το χρονικό διάστημα των επτά συνεχόμενων ημερών (από την Κυριακή ως το Σάββατο), του οποίου η διαδοχική επανάληψη, ανεξάρτητα από το σύστημα των μηνών και των ετών, διαιρεί το χρόνο σε ίσες περιόδους.

...Weekend......ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΜΕΣΟ ΜΕ... ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΡΕΠΟΡΤΑΖ για Εναλλακτική Οικονομία • online

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
............... Οι περισσότεροι από εμάς δεν ζούμε τα όνειρά μας, επειδή ζούμε τους φόβους μας....................................................Les Brown
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Θέματα

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016

«Παγκόσμια επίθεση στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες»: Η αποκαλυπτική έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας για το 2015

   Κοινωνία   

Ενδεικτικά: περισσότερα από 122 κράτη βασάνισαν ή κακομεταχειρίστηκαν ανθρώπους,περισσότερα από 30 κράτη ανάγκασαν παράνομα πρόσφυγες να επιστρέψουν σε χώρες όπου θα βρίσκονταν σε κίνδυνο, σε τουλάχιστον 18 χώρες διαπράχθησαν εγκλήματα πολέμου ή άλλες παραβιάσεις του «δικαίου του πολέμου» από κυβερνήσεις ή ένοπλες ομάδες, σε περισσότερες από 110 χώρες καταγράφηκαν περιορισμοί στην ελευθερία της έκφρασης και του Τύπου, σε τουλάχιστον 33 χώρες σημειώθηκαν «εξαναγκαστικές» εξαφανίσεις ανθρώπων


«Τα δικαιώματά σας σε κίνδυνο» είναι ο τίτλος της ετήσιας έκθεσης της Διεθνούς Αμνηστίας η οποία καταγράφει και αξιολογεί την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο κόσμο το 2015. Η έκθεση προειδοποιεί για την επίθεση που δέχονται οι ελευθερίες και τα δικαιώματα των ανθρώπων σε παγκόσμιο επίπεδο. Σύμφωνα με την οργάνωση, πολλές είναι οι εθνικές κυβερνήσεις που παραβιάζουν συστηματικά το διεθνές δίκαιο και υπονομεύουν σκοπίμως θεσμούς επιφορτισμένους με την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εν προκειμένω, η Διεθνής Αμνηστία προειδοποιεί για μια διαρκώς αναρριχώμενη τάση υπονόμευσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παγκοσμίως.
«Δεν απειλούνται μόνο τα δικαιώματά μας αλλά και οι νόμοι και τα συστήματα που τα προστατεύουν», δηλώνει ο Shalil Shetty, Γενικός Γραμματέας και Επικεφαλής της Διεθνούς Αμνηστίας, και συμπληρώνει: «Οι κυβερνήσεις πρέπει να σταματήσουν την επίθεση στα δικαιώματά μας και να ενισχύσουν τους μηχανισμούς άμυνας που η παγκόσμια κοινότητα έχει θέσει σε εφαρμογή για την προστασία τους. Τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν αναγκαιότητα, όχι πολυτέλεια, και το διακύβευμα για την ανθρωπότητα είναι μεγαλύτερο από ποτέ.»

Εθνική Ασφάλεια και Ανθρώπινα Δικαιώματα

Η Διεθνής Αμνηστία προειδοποιεί επίσης για μια ανησυχητική τάση που επικρατεί μεταξύ κυβερνήσεων και αφορά στην αυξανόμενη στοχοποίηση και επίθεση προς ακτιβιστές, δικηγόρους και άλλα άτομα που εργάζονται για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σύμφωνα με την οργάνωση, αυτό οφείλεται εν μέρει στην αντίδραση πολλών κυβερνήσεων απέναντι στις αναδυόμενες απειλές για την ασφάλεια που διαφάνηκαν μέσα στο 2015.
«Η λανθασμένη αντίδραση πολλών κυβερνήσεων απέναντι σε απειλές ως προς την εθνική τους ασφάλεια έχει οδηγήσει στη σύνθλιψη της κοινωνίας των πολιτών, του δικαιώματος στην ιδιωτικότητα καθώς και του δικαιώματος στην ελευθερία του λόγου. Επιπλέον, υπάρχουν ξεκάθαρες προσπάθειες μετατροπής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ‘επικίνδυνες λέξεις’, καθώς τίθενται στον αντίποδα της εθνικής ασφάλειας, του νόμου, της τάξης και των ‘εθνικών αξιών’», αναφέρει ο Shalil Shetty, Γενικός Γραμματέας της Διεθνούς Αμνηστίας.

Πολιτικά παιχνίδια με τις ζωές και τα δικαιώματα των ανθρώπων

Σε εθνικό επίπεδο, η έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας καταγράφει και αναδεικνύει κυβερνήσεις που παραβίασαν κατάφορα το διεθνές δίκαιο κατά τη διάρκεια του 2015. Ενδεικτικά αναφέρεται πως: περισσότερα από 122 κράτη βασάνισαν ή κακομεταχειρίστηκαν ανθρώπους, περισσότερα από 30 κράτη ανάγκασαν παράνομα πρόσφυγες να επιστρέψουν σε χώρες όπου θα βρίσκονταν σε κίνδυνο, σε τουλάχιστον 18 χώρες διαπράχθησαν εγκλήματα πολέμου ή άλλες παραβιάσεις του «δικαίου του πολέμου» από κυβερνήσεις ή ένοπλες ομάδες, σε περισσότερες από 110 χώρες καταγράφηκαν περιορισμοί στην ελευθερία της έκφρασης και του Τύπου, σε τουλάχιστον 33 χώρες σημειώθηκαν «εξαναγκαστικές» εξαφανίσεις ανθρώπων
«Ο κόσμος σήμερα αντιμετωπίζει πολλές προκλήσεις οι οποίες έχουν δημιουργηθεί ή οξυνθεί εξαιτίας κυβερνήσεων που παίζουν πολιτικά παιχνίδια με τις ζωές των ανθρώπων. Εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν στα χέρια κρατών και ένοπλων ομάδων, ενώ οι κυβερνήσεις αναίσχυντα παρουσιάζουν την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως απειλή για την ασφάλεια, τη δημόσια τάξη ή τις εθνικές αξίες» δηλώνει ο Shalil Shetty.

Υπονόμευση των μηχανισμών άμυνας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Τα όργανα των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και περιφερειακοί μηχανισμοί υπονομεύονται από τις κυβερνήσεις που προσπαθούν να αποφύγουν τον έλεγχο στα εσωτερικά τους. Πολλές κυβερνήσεις τορπίλισαν εσκεμμένα τη δράση του ΟΗΕ για την πρόληψη μαζικών θηριωδιών ή τη λογοδοσία των δραστών και απέρριψαν ή χλεύασαν τις συστάσεις του για τη βελτίωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε εθνικό επίπεδο. Η συριακή σύγκρουση αποτελεί ένα τρομακτικό παράδειγμα των καταστροφικών επιπτώσεων σε ανθρώπινο επίπεδο της συστημικής αποτυχίας του ΟΗΕ να εκπληρώσει το ζωτικό ρόλο του στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου και τη διασφάλιση της λογοδοσίας.
«Περισσότερα από 70 χρόνια προόδου και κατακτήσεων στο τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κινδυνεύουν» υπογραμμίζει ο Διευθυντής της Διεθνούς Αμνηστίας στην Ελλάδα Γιώργος Κοσμόπουλος. «Καλούμε τα κράτη να υποστηρίξουν πολιτικά και να χρηματοδοτήσουν πλήρως τα υπάρχοντα συστήματα για την υποστήριξη του διεθνούς δικαίου και την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου». 
Η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα
Ως αποτέλεσμα της παγκόσμιας προσφυγικής κρίσης περισσότεροι από 851.319 πρόσφυγες, αιτούντες-άσυλο και μετανάστες διέσχισαν τη θάλασσα για να φτάσουν στα νησιά του Αιγαίου κατά τη διάρκεια της χρονιάς που πέρασε, ενώ μόλις το 3% εξ ’αυτών πέρασαν από τα χερσαία σύνορα με την Τουρκία. Την ίδια περίοδο, περισσότεροι από 700 άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων και πολλών παιδιών, έχασαν την ζωή τους ή αγνοούνταν στο Αιγαίο. Ο αριθμός αυτός αποτελεί το 21% του συνόλου των θανάτων στην Μεσόγειο, σε σύγκρισή με 1% το 2014. Η συνεπαγόμενη διοικητική και ανθρωπιστική πρόκληση έσπρωξε ένα ήδη αναποτελεσματικό σύστημα υποδοχής σε σημείο κατάρρευσης ενώ και ο κακός προγραμματισμός σε συνδυασμό με τη βαθιά οικονομική κρίση όξυναν την ανθρωπιστική κρίση στα νησιά. Ακτιβιστές, εθελοντές, ΜΚΟ και η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, προσπάθησαν να καλύψουν τα τεράστια κενά στις ανθρωπιστικές παροχές για τους πρόσφυγες. Η ΕΕ, το μεγαλύτερο παγκοσμίως οικονομικό μπλοκ με πληθυσμό πάνω από 500 εκατομμύρια, απέτυχε να ανταποκριθεί σε αυτή τη πρόκληση με τρόπο συνεκτικό και σύμφωνο με τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Στην Ελλάδα οι αναφορές για βασανιστήρια, κακομεταχείριση και υπερβολική χρήση βίας από την αστυνομία συνεχίστηκαν καθώς και οι συλλογικές απελάσεις στα Ελληνο-Τουρκικά σύνορα. Επίσης συνεχίστηκαν οι επιθέσεις που υποκινούνται από μίσος, ενώ ο νόμος που επεκτείνει τη συμβίωση μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών ψηφίστηκε στο τέλος του χρόνου.

Εδώ ολόκληρο το απόσπασμα για την Ελλάδα

Η πλήρης έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας θα είναι διαθέσιμη στο www.amnesty.gr

- από το: https://left.gr/news/pagkosmia-epithesi-sta-anthropina-dikaiomata-kai-tis-eleytheries-i-apokalyptiki-ekthesi-tis#sthash.wsNAZ3iF.dpuf

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2016

Φαντάσματα των εργαζόμενων τάξεων ή γιατί να απεργήσουμε,

 του Οδυσσέα Αϊβαλή

Σε κάθε απεργία εμφανίζεται ένα φάντασμα: το φάντασμα του κόσμου της εργασίας. Στον κόσμο του «μετα-βιομηχανικού» άυλου καπιταλισμού, όπου δεν υπάρχει πια εργατική τάξη, εμφανίζονται ξαφνικά εργατικά συνδικάτα και συνδικαλιστικές οργανώσεις που διαδηλώνουν στις πόλεις. Οι αφηγήσεις του «τέλους της εργασίας» και της εποχής της ανταγωνιστικής διαχείρισης του ανθρώπινου κεφαλαίου, συνδυάζονται παραδόξως με την προτεσταντική αρχή του κοινού καλού μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων. Οι απεργίες είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο που έχουν οι εργαζόμενοι για να διαψεύσουν στην πράξη το μύθο αυτό.
Η εκσυγχρονιστική ρητορική  περί "αναχρονιστικών μεθόδων", όπως η απεργία και ο συνδικαλισμός, έχει αποφασίσει: οι πρακτικές αυτές, οι απεργίες και οι διαδηλώσεις, μας οδήγησαν ως εδώ που φτάσαμε. Εν μέρει είναι σωστό: Τα εργασιακά δικαιώματα των προηγούμενων δεκαετιών κερδήθηκαν μέσα από τους αγώνες του εργατικού κινήματος και μέσα από συλλογικές διεκδικήσεις. Μόνο με αυτόν τον τρόπο οι εκμεταλλευόμενες τάξεις μπορούσαν να εξασφαλίζουν καλύτερες συνθήκες εργασίας και μεγαλύτερο μερίδιο στο παραγόμενο προϊόν, δηλαδή αύξηση των πραγματικών μισθών. Αντίθετα, όποτε οι διεκδικήσεις υποχώρησαν, η επίθεση του κεφαλαίου μπόρεσε να πάρει πίσω ό,τι το ίδιο, υπό πίεση, είχε νωρίτερα αναγκαστεί να παραχωρήσει. Την τελευταία τετραετία δε, καταργήθηκε ό,τι ξέραμε ως Εργατικό Δίκαιο, έλεγχοι κ.ο.κ. Σήμερα, η τρόικα "πιέζει" (και το υπουργείο "εξετάζει") ακόμα και μείωση της αποζημίωσης για τις απολύσεις που κρίνονται παράνομες. Παρανομεί το αφεντικό; Κανένα πρόβλημα: θα μπορεί να πληρώνει λιγότερα.
Τα φαινομενικά "παράλογα" έχουν, φυσικά, τη λογική τους. Η διευρυμένη αναπαραγωγή των καπιταλιστικών σχέσεων εκμετάλλευσης επιτυγχάνεται μέσα από την επιταχυνόμενη κεφαλαιακή συσσώρευση, την αύξηση δηλαδή της ιδιοποιούμενης από το κεφάλαιο υπεραξίας. Οι νέες εργασιακές σχέσεις έχουν ως στόχο, μέσα από την «ευελιξία», να πετύχουν  περαιτέρω μείωση του εργασιακού κόστους και πειθάρχηση της εργασίας. Η υπεραξία αυξάνεται με τη μορφή της απόλυτης υπεραξίας, με τη μείωση του μισθού ή μέσα από την αύξηση του χρόνου εργασίας. Ο ημερήσιος χρόνος εργασίας του οχτάωρου και ο εβδομαδιαίος χρόνος απασχόλησης του πενθήμερου, απορρυθμίζονται, με αποτέλεσμα την ελαστικοποίηση του εργάσιμου χρόνου. Θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης μετατρέπονται σε μερικής απασχόλησης, με παράλληλη εντατικοποίηση της εργασιακής διαδικασίας.
Τα αποτελέσματα των κοινωνικών αγώνων, και συγκεκριμένα των εργατικών διεκδικήσεων, διαμορφώνουν ταξικούς συσχετισμούς - είναι όμως κι αυτά προϊόν του ταξικού συσχετισμού δυνάμεων. Η απορρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας, η απελευθέρωση των απολύσεων και η σκόπιμη απουσία επιθεωρητών εργασίας κάνουν τις διεκδικήσεις των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα ακόμα πιο δύσκολες. Ο περιορισμός εργατικών δικαιωμάτων, όπως αυτού της απεργίας, επιτυγχάνεται με την απειλή της ανεργίας – του βασικού μοχλού για τη δημιουργία πειθαρχημένων και φθηνών εργαζόμενων. Για να είναι παραγωγική η εξουσία μέσα στην εργασιακή διαδικασία, πρέπει να δημιουργηθεί ο κατάλληλος τύπος εργαζομένων που κατασκευάζουν αγαθά, πειθαρχημένα, μέσα από την εμπέδωση κανόνων. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος και να περνά απαρατήρητος, μετατρέπεται σε στοιχείο της τεχνολογίας της εξουσίας.
Η απεργία είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο πίεσης των εργαζόμενων τάξεων διεκδίκησης εργασιακών δικαιωμάτων. Γι' αυτό, εξάλλου, η τόση πίεση για την αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου και την επιβολή του λοκ-άουτ, της απεργίας των αφεντικών - για μέτρα που αποδίδονται στις πιέσεις της τρόικας, αλλά εκφράζουν τις πιο άγριες επιθυμίες των πλουσίων και των πολιτικών εκπροσώπων τους. Οι οργανωμένες συλλογικές διεκδικήσεις εμποδίζουν την απαξίωση της εργασίας και τη μείωση της αξίας της εργασιακής δύναμης. Κυρίως: ενισχύουν την αυτοπεποίθηση των εργαζόμενων, σε ένα περιβάλλον όλο και πιο εχθρικό για την αξιοπρέπειά τους.


____________
http://rednotebook.gr/2014/11/apergia-aivalis/

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2016

Αναμένοντας την τέλεια καταιγίδα

του Kώστα Λαπαβίτσα





Έξι χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, με την κοινωνία και την πολιτική ζωή σε συνεχή αναστάτωση, η Ελλάδα όχι μόνο δεν σταθεροποιείται, αλλά φαίνεται να μπαίνει σε συνθήκες τέλειας καταιγίδας. 

Η πρώτη ένδειξη είναι ότι στις 9 Φεβρουαρίου το Χρηματιστήριο Αθηνών έκλεισε στις 450 μονάδες, όταν στις 31 Δεκεμβρίου 2015 ήταν στις 631 μονάδες. Η γιγαντιαία πτώση έχει επίκεντρο την κατακρήμνιση των τραπεζικών μετοχών λόγω της αποχώρησης ξένων κεφαλαίων. Τα χρηματιστήρια βέβαια υποχωρούν παγκοσμίως, καθώς αρχίζουν να εμφανίζονται και πάλι συνθήκες παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης. Ο δείκτης Ντάου Τζόουνς της Νέας Υόρκης, για παράδειγμα, έχει πέσει από 17500 μονάδες το Δεκέμβριο του 2015 σε 16000 μονάδες σήμερα. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες βρίσκονται σε εξαιρετικά εύθραυστη κατάσταση. Η αθηναϊκή κατάρρευση όμως εκφράζει και την ξεχωριστή αδυναμία της ελληνικής οικονομίας.
Η ελληνική αδυναμία φαίνεται και από τη γρήγορη άνοδο του σπρεντ των δεκαετών ομολόγων σε σχέση με τα γερμανικά. Στις 8 Ιουλίου 2015, λίγο μετά το δημοψήφισμα, το σπρεντ ήταν πάνω από 19%. Η συνθηκολόγηση Τσίπρα και το νέο Μνημόνιο έφερε καθοδική πορεία μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου 2015, με το σπρεντ να πέφτει κάτω από το 7%. Μετά το Νοέμβριο το σπρεντ ανέβηκε συστηματικά, ενώ τις τελευταίες μέρες έχει εκτιναχθεί πάνω από 10%. Η ελληνική κυβέρνηση θεωρείται ολοένα και πιο επίφοβη από τις διεθνείς αγορές.

Η εκτίμηση των αγορών είναι λογική διότι η περιβόητη αξιολόγηση που θα επιτρέψει την εκταμίευση ποσών από τη δανειακή σύμβαση δεν φαίνεται ότι θα ολοκληρωθεί σύντομα. Συγκεκριμένα, η μείωση συνταξιοδοτικών δαπανών κατά 1,8 δις είναι αδύνατον να επιτευχθεί με το σχέδιο Κατρούγκαλου, πράγμα που σημαίνει περικοπές σε επικουρικές και ίσως και σε κύριες συντάξεις. Η ευρύτερη δομική αλλαγή του συνταξιοδοτικού έχει ήδη συναντήσει τεράστιες κοινωνικές αντιδράσεις και πολύ δύσκολα θα επιβληθεί. Η αλλαγή του φορολογικού συστήματος με την αύξηση του ανώτατου συντελεστή δεν φαίνεται να γίνεται αποδεκτή από τους δανειστές. Η χειρότερη νάρκη ίσως αποδειχθεί η ρύθμιση των «κόκκινων δανείων», καθώς οι τράπεζες έχουν αρχίσει να πιέζουν δραματικά τους δανειολήπτες. Πως θα τακτοποιηθούν αυτές οι εκκρεμότητες σε εύλογο διάστημα για να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση;

Η ολοκλήρωση της αξιολόγησης πρέπει οπωσδήποτε να γίνει σε εύθετο χρόνο γιατί το επιβάλλουν οι επερχόμενες πληρωμές του χρέους. Ο Πίνακας 1 είναι από τον οδηγό των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς και άρα απαιτεί σχετική προσοχή, αλλά είναι ενημερωτικός:

Πίνακας 1: Πληρωμές δημόσιου χρέους, 2016 (δις ευρώ)
Μήνας
Φεβ
Μαρ
Απρ
Μαϊ
Ιουν
Ιουλ
Αυγ
Σεπ
Οκτ
Νοε
Δεκ
Ποσό
2,4
5,5
2,7
1,4
2,3
4,4
0
0,5
0
0
0,3


Ο κύριος όγκος των πληρωμών είναι βραχυπρόθεσμα γραμμάτια που συνήθως αναχρηματοδοτούνται από τις ελληνικές τράπεζες, έστω κι αν δημιουργούν προβλήματα ρευστότητας στην αγορά. Τον Μάρτιο η πίεση των γραμματίων θα είναι μεγάλη και πρέπει επίσης να πληρωθούν 0,9 δις στο ΔΝΤ. Τον Ιούλιο θα απαιτηθούν 3,2 δις για το ΔΝΤ και την ΕΚΤ που θα χρειαστούν εξωτερική χρηματοδότηση. Αυτό είναι το απόλυτο όριο για την αξιολόγηση.
Όσο θα πλησιάζει το καλοκαίρι και θα καθυστερεί η αξιολόγηση, τόσο θα ορθώνεται το φάσμα της έλλειψης ρευστότητας, όπως το 2015. Αυτό χωρίς καν να υπολογίσουμε ότι η Κομισιόν, δηλαδή ο υποτιθέμενος «μαλακός εταίρος», μόλις έκανε αναφορά σε επιπλέον δημοσιονομικά μέτρα που πρέπει να πάρει η Ελλάδα. Την ίδια στιγμή η ελληνική οικονομία είναι εξουθενωμένη και σε πορεία ύφεσης, όπως έχει αναλυθεί σε προηγούμενη ανάρτηση. Οι τράπεζες είναι τραυματισμένες και δεν έχουν δυνατότητα γρήγορης επέκτασης της πίστωσης. Απορεί κανείς με τους κυβερνώντες και τους διάφορους μνημονιακούς που προσπαθούν να μας πείσουν ότι η Ελλάδα θα καταπλήξει την υφήλιο. Η κατάσταση μάλλον θα επιδεινωθεί, καθώς θα εφαρμόζεται το Μνημόνιο.
Πως λοιπόν θα αντιμετωπίσει η κυβέρνηση Τσίπρα την κοινωνική αναταραχή που ξεδιπλώνεται ολοένα και πιο έντονη; Τι θα δώσει στους αγρότες; Τι θα πει στους ελεύθερους επαγγελματίες; Πως θα καθησυχάσει τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες; Με ποιόν ακριβώς τρόπο θα δεχθούν τα μέτρα, ώστε να προσπαθήσει η κυβέρνηση να ολοκληρώσει την αξιολόγηση; Αντίστοιχα, τι θα πει στους δανειστές που ήδη πιέζουν για επιπλέον μέτρα; Ποια μεγαλοφυή «πολιτική διαπραγμάτευση» θα επιχειρήσει τώρα;
Στο πλαίσιο αυτό είναι πιθανόν να ξανακάνει την εμφάνισή της η προοπτική εξόδου από το ευρώ, ο ελέφαντας στο δωμάτιο της ελληνικής πολιτικής ζωής. Η αποτυχημένη και εμμονική παραμονή στην ΟΝΕ αποκαλύπτει τη χρεοκοπία και το αδιέξοδο του πολιτικού συστήματος. Όταν θα τεθεί ξανά το ζήτημα του νομίσματος, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με ψυχραιμία και προετοιμασία άλλων δυνάμεων. Το πρόβλημα έχει πλέον πάρει διαστάσεις εθνικής επιβίωσης.
Η συνθήκη όμως που απειλεί να φέρει την τέλεια καταιγίδα είναι το μεταναστευτικό. Οι όροι του είναι εξαιρετικά σύνθετοι, κυρίως γιατί η ΕΕ δεν έχει συνεκτική πολιτική. Η Γαλλία απλώς κρύβεται και η Γερμανία, μετά από ένα μεγάλο κύμα εισδοχής, προσπαθεί να δημιουργήσει «υγειονομικές ζώνες» στα σύνορα της ΕΕ. Η ελληνική κυβέρνηση, χωρίς μεταναστευτική πολιτική, άγεται και φέρεται από τους ισχυρούς και τους γείτονες. Από τη μια, δεν τολμάει να ανοίξει τα χερσαία σύνορα για ασφαλή δίοδο των κατατρεγμένων. Από την άλλη, επιλέγει να μη στείλει το ναυτικό στα θαλάσσια περάσματα γιατί – πολύ σωστά – θα υπάρξει διεθνής κατακραυγή. Ούτε μπρος, ούτε πίσω. Έτσι προδιαγράφεται μια ακόμη πανωλεθρία.
Καθώς θα καλυτερεύει ο καιρός, οι ροές θα εκτοξευθούν, γιγαντώνοντας τις πιέσεις από τα χότσποτ. Ο δρόμος μπροστά εμπεριέχει τον κίνδυνο ευθείας αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο, κλειστών συνόρων, αποβολής από τη συνθήκη Σένγκεν, ακόμη και δημιουργίας στρατοπέδων μεταναστών που θα είναι αδύνατον για το ελληνικό κράτος να διαχειριστεί με αξιοπρεπείς όρους. Οι εντάσεις από το συνδυασμό λιτότητας, ύφεσης, έλλειψης ρευστότητας, αδυναμίας ολοκλήρωσης της αξιολόγησης, εκτεταμένων κοινωνικών αντιδράσεων και εθνικής ανυποληψίας θα είναι κολοσσιαίες.
Μετά από έξι χρόνια μνημονιακών πολιτικών με στόχο να εξυπηρετείται το χρέος και να παραμείνει η χώρα στην ΟΝΕ, ώστε να προστατευτούν τα εγχώρια συμφέροντα με οποιοδήποτε κόστος, η Ελλάδα παρουσιάζει εικόνα τραγική. Η χώρα έχει φτωχύνει δραματικά, το κράτος είναι υπό διάλυση, η κοινωνία έχει τραυματιστεί βαρύτατα, η ανεργία είναι τεράστια, η εκπαιδευμένη νεολαία μεταναστεύει και δεν υπάρχει προοπτική ταχύρρυθμης ανάπτυξης. Οι κυρίαρχες τάξεις και μαζί το πολιτικό σύστημα έχουν χρεοκοπήσει, χωρίς καμία πρόταση εναλλακτικής πορείας. Πρόκειται για ιστορική αποτυχία που μεταφράζεται σε γεωπολιτική αδυναμία και εθνική ασημαντότητα. Εκτός από αποικία χρέους, είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να μετατραπεί η χώρα και σε δορυφόρο ισχυρότερων τοπικών δυνάμεων της Ανατολικής Μεσογείου.
Το 2010 η επιθυμητή λύση για την Ελλάδα ήταν σχετικά απλή, αρκεί να γινόταν παύση πληρωμών και έξοδος από το ευρώ, με τη συνακόλουθη κοινωνική και παραγωγική ανασυγκρότηση. Σήμερα αυτά δεν είναι παρά ημίμετρα. Η κρίση πλέον παίρνει διαστάσεις εθνικής συμφοράς και απαιτεί ολοκληρωτικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. Οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που μπορούν να φέρουν τις αλλαγές θα συζητηθούν σε επόμενη ανάρτηση.

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2016

ΑΠΕΡΓΙΑΚΟΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΦΕΡΝΕΙ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ!

ΑΠΕΡΓΙΑΚΟΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΦΕΡΝΕΙ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ!



~~~~~~~~~~~~~~~~

Χαρακτηριστικό του μεγέθους της σημερινής λαοθάλασσας στην Αθήνα το ότι ενώ στο Σύνταγμα "δεν έπεφτε καρφίτσα" δεν είχαν ξεκινήσει τα τελευταία μπλοκ από το Μουσείο.
Ο επικεφαλής της ΛΑ.Ε. Π.Λαφαζάνης έκανε στη σημερινή συγκέντρωση την παρακάτω δήλωση:
Σήμερα είναι μια μεγάλη μέρα για τον κόσμο της μισθωτής εργασίας τους επαγγελματίες και τη μικρομεσαία αγροτιά.
Η γενική και γενικευμένη καθολική απεργία έφερε ένα πρωτοφανή πολιτικό και κοινωνικό σεισμό στη χώρα.
Η λαοθάλασσα στις απεργιακές συγκεντρώσεις ξεπέρασε κάθε προηγούμενο τα τελευταία χρόνια.
Τα αντιασφαλιστικά ,αντιεπαγγελματικά και αντιαγροτικά μέτρα δεν πρόκειται να περάσουν.Έχουν απέναντι τους σύσσωμη σχεδόν την ελληνική κοινωνία.
Η νεομνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πνέει τα λοίσθια και δεν έχει μέλλον.Βουλιάζει , επίσης,μέσα στη γενική απέχθεια όλο το μνημονιακό μπλοκ (ΝΔ,ΠΑΣΟΚ,ΠΟΤΑΜΙ,ΚΕΝΤΡΩΟΙ).
Η γενική απεργία αποτελεί ένα μεγάλο σταθμό για ανατρεπτικές μνημονιακές εξελίξεις.
Το 2016 θα είναι η χρονιά μιας γνήσιας συνεπούς δημοκρατικής ανατροπής με το λαό στο προσκήνιο.
Ένα μεγάλο αριστερό ριζοσπαστικό προοδευτικό πατριωτικό δημοκρατικό πολιτικό μέτωπο και μεγάλοι λαϊκοί αγώνες θα σαρώσουν μέσα στο 2016 τα μνημόνια ,τις μνημονιακές δυνάμεις και τα σενάρια για συνέχιση, με διευρυμένη μορφή , των μνημονιακών κυβερνήσεων.
Η ΛΑΕ πρωτοστατεί σε αυτές τις ανατρεπτικές εξελίξεις,παρουσιάζοντας μια εντυπωσιακή ανοδική δυναμική μέσα στο λαό

ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ