Εβδομάδα ή βδομάδα // Ουσιαστικό θηλυκού γένους. // είναι το χρονικό διάστημα των επτά συνεχόμενων ημερών (από την Κυριακή ως το Σάββατο), του οποίου η διαδοχική επανάληψη, ανεξάρτητα από το σύστημα των μηνών και των ετών, διαιρεί το χρόνο σε ίσες περιόδους.

...Weekend......ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΜΕΣΟ ΜΕ... ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΡΕΠΟΡΤΑΖ για Εναλλακτική Οικονομία • online

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
............... Οι περισσότεροι από εμάς δεν ζούμε τα όνειρά μας, επειδή ζούμε τους φόβους μας....................................................Les Brown
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Θέματα

Κυριακή 28 Αυγούστου 2016

ΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ: ΔΕΝ ΣΩΠΑΙΝΩ!...


Κάθε χρόνο 3.500 γυναίκες πεθαίνουν λόγω ενδοοικογενειακής βίας στα 27 κράτη-μέλη της ΕΕ.// 62 εκατομμύρια γυναίκες στην ΕΕ, δηλαδή 1 στις 3 γυναίκες ηλικίας 15 και άνω έχει υπάρξει θύμα σωματικής ή και σεξουαλικής βίας.


* Από τον Γιώργο Μουργή // Στο "Νόστιμον ήμαρ" |


Η αποκρουστική εικόνα εξαναγκασμού μια γυναικάς στην παραλία να βγάλει, κάτω από την απειλή των ένστολων της Γαλλικής αστυνομίας, το «μπουρκίνι», ώστε να πραγματοποιήσουν σωματικό έλεγχο, αποτέλεσε την κορυφή στο παγόβουνο της δημόσιας αντιπαράθεσης, σχετικά με την απαγόρευση του σε πολλές παραλίες της Γαλλίας.

Πίσω από αυτή την ταπεινωτική εικόνα υποκρύπτεται ένα φαινόμενο έμφυλης βίας, στη καταπάτηση του δικαιώματος της επιλογής και αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος. Ο εξαναγκασμός αυτός καθαυτός ως πράξη είναι το επίδικο.
Το ίδιο και το αυτό με την προσπάθεια χειραγώγησης της γυναικείας προσωπικότητας στον τρόπο επιβολής και εξαναγκασμού, είτε στο «τι θα φορέσει» είτε στο «τι δεν θα φορέσει».
Η ενδυματολογική σημειολογία αν έχει να κάνει με τον πολιτιστικό ολοκληρωτισμό που παρεπιδημεί εντός θρησκευτικών ή φαλλοκρατικών πλαισίων χρήζει ανάλυσης και μελέτης, αλλά το κύριο είναι η ίδια η έμφυλη βία και όλες οι μορφές της, σαν φαινόμενα, όπου καταχρηστικά καταπατούνται θεμελιώδεις ελευθερίες.
Η ταπεινωτική φωτογραφία που περιγράψαμε, αποτελεί μέρους της συνολικής εικόνας και μια ομολογουμένως αποσπασματική εκδοχή, σαν ένα κομμάτι, στο παζλ της βίας κατά των γυναικών.
Με αφορμή λοιπόν αυτή την εικόνα ας ξαναθυμηθούμε το τρόπο και τις μορφές που επιβάλλεται η κακοποίηση, μέσα στην αληθινή ζωή, με την προτροπή να σπάσουν κατεστημένα σιωπής και φόβου.
Η έμφυλη βία αποτελεί παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, χωρίς διαχωρισμούς ανάμεσα σε κράτη, πολιτισμικές κουλτούρες, ηλικία, εκπαιδευτικό επίπεδο ή ταξική προέλευση. Ακυρώνει κάθε προσπάθεια και πρόοδο στο όνομα της περιλάλητης «ισότητας» μεταξύ των δύο φύλων.
Θα περιμέναμε να συμβαίνει το αντίθετο, όσο ή ίδια η κοινωνία οικοδομεί στο βάθρο της χειραφέτησης σχέσεις και κανόνες, μέρος της εκπολιτισμένης συνείδησης, στο δρόμο της κοινωνικής – σεξουαλικής απελευθέρωσης και ισότητας.
Η αλλαγή στην αλληλεπίδραση συμπεριφορών ανάμεσα στα δύο φύλλα, με την συμμετοχή των γυναικών και την μερική ενσωμάτωση στα επίπεδα των κέντρων που αφορούν στην εργασία, στην ενεργή πολίτικη δράση, στη μόρφωση, στον αθλητισμό, δεν στάθηκε ικανή να περιορίσει φαινόμενα ντροπής, μαζί με ό,τι κουβαλάει η λογική της πρωτόλειας βίας, σωματικής ή ψυχολογικής.
Πρόκειται για έναν άτυπο αποκλεισμό όπου πίσω του, κρύβεται το βαθύ κράτος της «αντρίλας».
Οι τεράστιες αλλαγές στην παγκόσμια κοινωνία και στο ρόλο της γυναίκας φαίνεται ότι άφησαν ανεπισκίαστη τη κοινωνική συνείδηση, διασφαλίζοντας μόνο σε ένα βαθμό, την οικονομική της αυτονόμηση.
Παράλληλα, με τις πιο γνωστές μορφές βίας όπως η σεξουαλική, η σωματική, η ψυχολογική, το trafficking, αναπτύχθηκε ένας ιδιόμορφος κάνονας φόβου και σιωπής, σε συνδυασμό με τη γενικότερη οικονομική κρίση ή την οικονομική εξάρτηση των θυμάτων. Επιβλήθηκε η σιωπή στη βάση χυδαίων εκβιασμών στο όνομα της απώλειας του εργασιακού κεκτημένου.
«Η βία κατά των γυναικών αφορά στην διαπιστωμένη ανισότητα στις σχέσεις σωματικής ισχύος μεταξύ ανδρών και γυναικών», φαινόμενο που δημιούργησε το στερεότυπο του «ασθενούς φύλλου».
Οδήγησε στην επικυριαρχία των ανδρών σε βάρος των γυναικών εντός του πλαισίου που έθεταν οι οικονομικές αρχές του καπιταλισμού.
Στα χαρακτηριστικά και τις εξουσιαστικές δομές, παγκόσμια, ανάμεσα στα δύο φύλλα, καθιερώθηκε ένας αρχέγονος κατασταλτικός μηχανισμός, για να διατηρηθούν όσα στερεότυπα καταγράφτηκαν στις πατριαρχικές μορφές κοινωνικής συνειδητοποίησης και ενσωμάτωσης, με σκοπό την βίαιη γυναίκεια χειραγώγηση.
Τα στοιχεία που δημοσιεύθηκαν με αφορμή την ήμερα αφιερωμένη για την εξάλειψη της βίας των γυναικών είναι σοκαρίστηκα στο μέγεθος αλλά και στο τρόπο που ασκούνται κατά συρροή, φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας, σεξουαλικής κακοποίησης, κοινωνικής διαπόμπευσης, βιασμών, σεξιστικής βίας, εργασιακής εκμετάλλευσης, σεξουαλικής δουλείας, βίαιου τραμπουκισμού.
Σε ακραίες περιπτώσεις ο ακρωτηριασμός γυναικείων οργάνων, οι λιθοβολισμοί οι εκτελέσεις αποτελούν φρικαλέα θρησκευτικά και πολιτικά φαινόμενα.
Σύμφωνα με στοιχεία της Unicef, 200 εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια σε όλο τον κόσμο έχουν υποστεί ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων, μια τελετουργία που εφαρμόζεται σε κορίτσια ηλικίας από 4 έως 14 ετών, στην Αφρική και στη Μέση Ανατολή.*
Το ίδιο φρικαλέα η σεξουαλική βία σε ανυπεράσπιστα ανήλικα κορίτσια, ανάπηρες ή ηλικιωμένες γυναίκες, πρόσφυγες ή μετανάστριες, ακόμα χειρότερα μάλιστα σε όσες γυναίκες διακινούνται χωρίς τη θέληση τους, βορά στη ζήτηση των αντρικών ορέξεων.
Το μοναδικό ευχάριστο είναι ότι η κοινωνία δεν σιωπά πια και συμμετέχει με δράσεις, πρωτοβουλίες, κινήματα, οργανώσεις, γνωστοποιώντας όλα αυτά τα ζήτημα και τις εκδοχές κακοποίησης που βιώνει σήμερα το γυναικείο φύλλο.
Σε πρώτο επίπεδο η αντιμετώπισης για την εξάλειψη του φαινόμενου περνά μέσα από την συλλογική και ατομική μας δράση και συνείδηση. Η αλλαγή νοοτροπίας που ξεκινάει από την ψυχική διαδραστική έκφραση του εκπαιδευτικού συστήματος, στα σχολεία, εκεί που εκκολάπτονται συνειδήσεις, προκειμένου να διδάξουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα στα παιδιά.
Το επόμενο είναι να πείσουμε, διασφαλίζοντας τη προστασία και την υποστήριξη μας στα θύματα όποιας κακοποίησης, να σπάσουν τη σιωπή τους.
Να διαρραγεί το πλαίσιο των ηθικοπλαστικών κανόνων, που επιβάλλονται, μέρος μιας άτυπης οικογενειακής βίας, της δήθεν χαρωπής μετουσίωσης προς την ενηλικίωση και τους «κανόνες γυναικείας συμπεριφοράς».
Το σημαντικό είναι η ανάγκη πλέον τα ίδια τα θύματα να μιλήσουν ανοιχτά και ελεύθερα.
Δεν σωπαίνω σημαίνει: ανοίγω τα φτερά μου στην ελευθερία, στη δικαίωση, ενάντια σε ό,τι απειλεί τη ζωή, την ύπαρξη, την ψυχική υπόσταση, την αξιοπρέπεια, το σεβασμό.
Όσο παραμένει το βαθύ σκοτάδι της σιωπής, τόσο θα σκοτεινιάζουν γυναικείες ζωές κι άλλο τόσο θα εκμεταλλεύονται τη μαύρη τρυπά, σε βάρος αθώων ψυχών, οι βάρβαροι του «πολιτισμένου κόσμου».
Δεν σωπαίνω σημαίνει: παραδειγματική τιμωρία, σημαίνει συμμετέχω στην κοινωνική αντίληψη που «χαστουκίζει» τη βία, απομονώνει την ανομία και χαρίζει το χαμόγελο της ζωής που αξίζει σε όλες τις κακοποιημένες γυναίκες – θύματα.
«Η βία κατά των γυναικών είναι υπόθεση δημόσιας τάξης, είναι ένα πρόβλημα πολιτισμικό και ιστορικό. Είναι εκδήλωση ιστορικής ανισότητας στις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών, που οδηγεί στην κυριαρχία του ενός και την καταπίεση της άλλης. Γι αυτές τις αιτίες η βία, ιδίως δε η ενδοοικογενειακή είναι ακόμη και σήμερα ένα φαινόμενο πολύ υπόγειο, κρυμμένο, απόκρυφο και πολύ συχνά οδηγεί σ’ αυτό που ονομάζουμε: ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ!». **
Οι αριθμοί από τα περιστατικά κακοποίησης σοκάρουν:
-- Κάθε χρόνο 3.500 γυναίκες πεθαίνουν λόγω ενδοοικογενειακής βίας στα 27 κράτη-μέλη της ΕΕ.62 εκατομμύρια γυναίκες στην ΕΕ, δηλαδή 1 στις 3 γυναίκες ηλικίας 15 και άνω έχει υπάρξει θύμα σωματικής ή και σεξουαλικής βίας.
-- 13 εκατομμύρια γυναίκες σε διάστημα 12 μηνών κατά τη διεξαγωγή της πανευρωπαϊκής έρευνας είχαν βιώσει κάποια μορφή ψυχολογικής βίας από έναν τέως ή νυν σύντροφο.
-- Πάνω από το 50% των Ευρωπαίων γυναικών έχει πέσει θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης κυρίως στο χώρο εργασίας, ενώ υπολογίζεται ότι 3,7 εκατομμύρια γυναίκες έχουν βιώσει σεξουαλική βία μέσα σε ένα έτος.
-- Η έμφυλη βία αφορά και πλήττει όλες ανεξαιρέτως τις γυναίκες, ανεξάρτητα από ηλικία, φυλή, τάξη, εκπαιδευτικό επίπεδο, εργασιακή κατάσταση, σεξουαλικό προσανατολισμό, οικογενειακή κατάσταση. Ασκείται μέσα στην οικογένεια ή στο σπίτι, αλλά και στο δημόσιο χώρο και την κοινωνία. Οι γυναίκες αποτελούν τα πρώτα θύματα του πολέμου, της μετανάστευσης, του σύγχρονου δουλεμπορίου.
-- Ιδιαίτερα οι γυναίκες που βρίσκονται σε κίνηση στην Ευρώπη πέφτουν θύματα κακομεταχείρισης και σεξουαλικής βίας (Ύπατη Αρμοστεία ΟΗΕ) όχι μόνον από τους διακινητές, αλλά και από τους συντρόφους τους στο μεταναστευτικό ταξίδι. Υφίστανται έτσι παραβίαση θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων στην προσπάθειά τους να γλιτώσουν από τους διωγμούς και τις συνέπειες του πολέμου στις χώρες τους και να επιτύχουν μια ασφαλή και καλύτερη ζωή για τις ίδιες και τα παιδιά τους.***


~~~~~~~~~~~~~
Γραμμή SOS 15900, μια υπηρεσία που δίνει τη δυνατότητα στις γυναίκες θύματα βίας ή σε τρίτα πρόσωπα να επικοινωνήσουν άμεσα, με ένα φορέα, αντιμετώπισης της έµφυλης βίας
~~~~~~~~~
* απόσπασμα από Το Μωβ
** Η 25η Νοέμβρη, Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών – Ιστορική αναφορά, της Βέρας Σιατερλή.
*** Πανευρωπαϊκή έρευνα για τη βία κατά των γυναικών.

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2016

Πώς επιμερίζεται η υπερχρέωση της χώρας σε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ;

  ΠΟΛΙΤΙΚΗ   

grafiti.jpg


AP Photo/Yorgos Karahalis
Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, εξαιτίας της υπόθεσης του πρώην επικεφαλής της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, ερίζουν ως προς το ποιος ευθύνεται για τη διόγκωση του δημόσιου ελλείμματος του 2009, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι τους 9 πρώτους μήνες του 2009 στην κυβέρνηση ήταν η Ν.Δ. και τους 3 τελευταίους το ΠΑΣΟΚ και με τις αποφάσεις τους μήνες αυτούς συνέβαλαν στην αύξησή του.
Είναι, επίσης, γεγονός ότι στο έλλειμμα αυτό προστέθηκαν ελλείμματα τα οποία δεν έμπαιναν στο δημόσιο έλλειμμα τα προηγούμενα έτη. Για το ποιος είναι υπεύθυνος για τη διόγκωση του ελλείμματος θα αποφασίσει (ξανά) η Δικαιοσύνη.
Οι σημερινές, όμως, ηγεσίες τόσο της Ν.Δ. όσο και του ΠΑΣΟΚ θέλουν να ξεχάσουν ότι τα κόμματά τους είχαν εναλλάξ κυβερνήσει τη χώρα την 35ετία 1974-2009 και, κατά συνέπεια, είναι αποκλειστικά υπόλογα στον ελληνικό λαό για την υπερχρέωσή της, δηλαδή την εκτίναξη του δημόσιου χρέους στο δυσθεώρητο ύψος των 301 δισ. ευρώ το 2009.
Πώς, όμως, επιμερίζονται οι ευθύνες στα δύο κόμματα γι’ αυτό το δημόσιο χρέος; Στο άρθρο αυτό γίνεται προσπάθεια να δοθεί μια απάντηση στο ερώτημα. Πρώτα, όμως, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι:
■ Οπως δείξαμε σε ένα άρθρο μας στην «Ελευθεροτυπία» της 30.12.2010, είναι μύθος ότι η χούντα δεν άφησε δημόσιο χρέος. Το χρέος αυτό το 1966 ανερχόταν σε 32 δισ. δρχ. και το 1974 εκτινάχτηκε στα 112.
■ Στοιχεία για το δημόσιο χρέος σε ευρώ σε τρέχουσες τιμές υπάρχουν μόνον από το 1995 και μετά. Τα έτη 1974-1994 υπάρχουν στοιχεία μόνο σε δραχμές σε τρέχουσες τιμές.
■ Για να γίνουν συγκρίσεις τα στοιχεία σε τρέχουσες τιμές πρέπει να μετατραπούν σε σταθερές τιμές.
Δημόσιο χρέος σε εκατ. € σε σταθερές τιμές του 2009 τα έτη 1974, 1981, 1989, 1993, 2004 και 2009
Προκειμένου να καταλήξουμε σε συγκρίσιμα στοιχεία μετατρέψαμε τα ποσά του δημόσιου χρέους των ετών 1974, 1981, 1989 και 1993 σε δισ. δρχ. από τρέχουσες τιμές σε σταθερές τιμές του 2009 χρησιμοποιώντας τον εθνικό δείκτη τιμών καταναλωτή και στη συνέχεια σε εκατ. ευρώ χρησιμοποιώντας την ισοτιμία 340,75 δρχ.=1 ευρώ. Μετατρέψαμε επίσης τα ποσά του δημόσιου χρέους των ετών 2004 και 2009 σε εκατ. ευρώ από τρέχουσες τιμές σε σταθερές τιμές του 2009 χρησιμοποιώντας τον ίδιο δείκτη (τα 6 έτη είναι έτη αλλαγής «φρουράς» Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ στη διακυβέρνηση της χώρας).
Τα στοιχεία του δημόσιου χρέους σε εκατ. ευρώ σε σταθερές τιμές του 2009 για τα 6 έτη δίνονται στην 1η στήλη του πρώτου μέρους του πίνακα, στη 2η στήλη του μέρους αυτού δίνονται οι αυξήσεις του δημόσιου χρέους την περίοδο που μεσολαβεί από το ένα έτος στο άλλο.
Στην 1η στήλη του δεύτερου μέρους του πίνακα δίνονται τα συνολικά ποσά του δημόσιου χρέους σε εκατ. ευρώ σε σταθερές τιμές για τα οποία την ευθύνη έχουν τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα: η Ν.Δ. τις περιόδους 1974-81, 1989-93 και 2004-2009 (1η γραμμή) και το ΠΑΣΟΚ τις περιόδους 1981-1989 και 1993-2004 (2η γραμμή).
Στην 3η γραμμή δίνεται η συνολική αύξηση του δημόσιου χρέους την 35ετία 1974-2009. Στη 2η στήλη του μέρους αυτού δίνεται η ποσοστιαία συμμετοχή του κάθε κόμματος στη συνολική αύξηση του δημόσιου χρέους.
Από τη 2η στήλη του δεύτερου μέρους του πίνακα φαίνεται ότι η Ν.Δ. έχει ελαφρά μεγαλύτερο ποσοστό (κατά 3%) ευθύνης από το ΠΑΣΟΚ για την αύξηση του δημόσιου χρέους κατά 286.330 εκατ. ευρώ την 35ετία 1974-2009. Η διαφορά αυτή είναι μεγαλύτερη όταν ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι η μεν Ν.Δ. κυβέρνησε τη χώρα επί 16 έτη, το δε ΠΑΣΟΚ επί 19. Η μέση, επομένως, ετήσια αύξηση του δημόσιου χρέους για την οποία την ευθύνη φέρει η Ν.Δ. είναι 9.223 εκατ. ευρώ, ενώ εκείνη για την οποία είναι υπεύθυνο το ΠΑΣΟΚ 7.303 εκατ. ευρώ (και τα δύο ποσά σε σταθερές τιμές του 2009).
Παρά το διαβόητο PSI, δηλαδή το «κούρεμα» των ομολόγων του Δημοσίου που είχαν στα χαρτοφυλάκιά τους τα ασφαλιστικά ταμεία και οι τράπεζες (εξαιτίας του οποίου βρίσκονται σε δεινή κατάσταση σήμερα), οι μονοκομματικές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. την περίοδο 2009-2012 και η συγκυβέρνησή τους την περίοδο 2012-2014, αντί να μειώσουν, αύξησαν το δημόσιο χρέος από 301.062 το 2009 σε 319.718 εκατ. ευρώ το 2014.
Πότε επιτέλους η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ –αντί να ερίζουν για το τι έγινε το 2009– θα δώσουν λόγο στον λαό για την υπερδιόγκωση του δημόσιου χρέους την 35ετία 1974-2009 και, λόγω του χρέους αυτού, την υποταγή της χώρας στους δανειστές της μέσω των μνημονίων την 5ετία 2010-2014 με αποτέλεσμα την οικονομική και κοινωνική καταστροφή που προκάλεσε η εφαρμογή των μέτρων που περιλαμβάνονται σ’ αυτά;
____________
* Πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Τρέλα η επιμονή στην ίδια πολιτική

ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ