Εβδομάδα ή βδομάδα // Ουσιαστικό θηλυκού γένους. // είναι το χρονικό διάστημα των επτά συνεχόμενων ημερών (από την Κυριακή ως το Σάββατο), του οποίου η διαδοχική επανάληψη, ανεξάρτητα από το σύστημα των μηνών και των ετών, διαιρεί το χρόνο σε ίσες περιόδους.

...Weekend......ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΜΕΣΟ ΜΕ... ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΡΕΠΟΡΤΑΖ για Εναλλακτική Οικονομία • online

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
............... Οι περισσότεροι από εμάς δεν ζούμε τα όνειρά μας, επειδή ζούμε τους φόβους μας....................................................Les Brown
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Θέματα

Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017

Σκλάβοι στη Μαυριτανία

ΟJohn Sutter και η Edythe McNamee, δημοσιογράφοι, ταξίδεψαν για λογαριασμό του CNN στη Μαυριτανία της Δυτικής Αφρικής προκειμένου να καταγράψουν εάν και σε ποιό βαθμό υφίσταται πραγματικά ο θεσμός της δουλείας. Το ρεπορτάζ δημοσιεύθηκε ηλεκτρονικά το Μάρτιο του 2012 και μεταδόθηκε επίσης ως ντοκυμαντέρ. 
Διαβάστε επίσης

Οι δυσκολίες ήταν τεράστιες αφού αναγκάστηκαν να δουλέψουν το μεγαλύτερο μέρος της έρευνας σε μυστικές τοποθεσίες και στη διάρκεια της νύχτας έχοντας ουσιαστικά απέναντί τους την κυβέρνηση της χώρας.Τα ευρήματα είναι σοκαριστικά.
Οι κύριες πηγές τους ήταν δύο άντρες οι οποίοι από διαφορετικές εκκινήσεις μάχονται τη δουλεία: Ενας πρώην δουλοκτήτης, o Abdel Nasser Ould Ethmane και ένας πρώην σκλάβος, η οικογένεια του οποίου ήταν όλοι σκλάβοι, o Boubacar Messaoud. Οι δυό τους δημιούργησαν την πιό σημαντική και δραστήρια οργάνωση για την καταπολέμηση της δουλείας στη Μαυριτανία, την SOS Slaves ( anti slavery international).
Η ιστορία των δημοσιογράφων του CNN αναπτύσσεται με κέντρο την ιστορία σκλαβιάς και απελευθέρωσης της Moulkheir Mint Yarba…
«Η Moulkheir Mint Yarba επέστρεψε μια μέρα από τη δουλειά της ως γιδοβοσκός στην έρημο της Σαχάρας και είδε κάτι αδιανόητο: Το κοριτσάκι της, που μόλις και μετά βίας μπουσουλούσε, το είχαν παρατήσει έξω για να πεθάνει. Η συνήθως στωική μητέρα – της οποίας τα κατάμαυρα μάτια και τα χέρια σαν χαρτόνι κουβαλούν δεκαετίες θλίψης – έκλαψε όταν είδε το άψυχο πρόσωπο του παιδιού της, με τα μάτια ανοιχτά και καλυμμένο από τα μυρμήγκια, ξαπλωμένο στην πορτοκαλί άμμο της ερήμου της Μαυριτανίας. Το αφεντικό που είχε βιάσει τη Moulkheir για να γεννηθεί το παιδί, ήθελε να τιμωρήσει τη σκλάβα του. Της είπε ότι θα δούλευε πιο γρήγορα χωρίς το παιδί στην πλάτη της. Προσπαθώντας να συνέλθει, η Moulkheir ρώτησε αν θα μπορούσε να κάνει ένα διάλειμμα για να προσφέρει στην κόρη της μια πρέπουσα ταφή. Η απάντηση του αφεντικού της: «Πήγαινε πίσω στη δουλειά. Η ψυχή της είναι η ψυχή ενός σκυλιού» τον θυμάται να λέει»[…]
[…]Όταν συναντήσαμε τη Moulkheir σε ένα γκρίζο, υπαίθριο γραφείο στη Νουακσότ, την παραθαλάσσια πρωτεύουσα της Μαυριτανίας με τα τσιμεντένια κτίρια διάσπαρτα στην Σαχάρα, σαν λέγκο σε αμμοδόχο, ο φύλακας που είχαμε προσλάβει καθόταν στην πόρτα για να βεβαιωθεί ότι δεν μας ακολουθούσε κάποιος εκπρόσωπος της κυβέρνησης, όπως είχαν κάνει σε άλλα σημεία της επίσκεψής μας.
Mauritania
Η Moulkheir, στα 40 της, φορούσε μια έντονη μπλε μαντίλα και ασορτί φόρεμα. Ήταν αρκετά γενναία για να πει την ιστορία της με αυτοκυριαρχία και ακλόνητη αποφασιστικότητα. Αυτό το έκανε με την ελπίδα ότι τα πρώην αφεντικά της θα οδηγηθούν στη δικαιοσύνη. Γνώριζε ότι λέγοντας την ιστορία της θα μπορούσε να κινδυνεύσει, ζήτησε όμως να αναφερθεί το όνομα της και να παρουσιαστεί η φωτογραφία της. «Δεν φοβάμαι κανέναν», είπε.
Καθώς διηγούνταν τα βασανιστήρια, τη φυλάκιση και την απόδραση της, τα χέρια της έκαναν άγριες κινήσεις, τα μάτια της ωστόσο παρέμεναν εστιασμένα, σαν καρφωμένα, στα δικά μου. Ακούγοντας την ιστορία της, δύο γεγονότα έγιναν οδυνηρά προφανή: Στη Μαυριτανία, τα δεσμά της δουλείας είναι τόσο ψυχικά όσο και σωματικά. Και το να τα σπάσεις – μια ανυπολόγιστα μακρά διαδικασία – απαιτεί απίθανους συμμάχους.[…]
84078
[…]Οι δουλοκτήτες στη Μαυριτανία έχουν πλήρη κυριότητα επί των σκλάβων τους. Μπορούν να τους διώξουν κατά βούληση και είναι συνηθισμένο για ένα δουλοκτήτη να χαρίζει ένα νεαρό σκλάβο ως δώρο γάμου. Αυτή η πρακτική διαλύει τις οικογένειες. Η Moulkheir δεν γνώρισε ποτέ τη μητέρα της και σχεδόν καθόλου τον πατέρα της. Οι περισσότερες οικογένειες σκλάβων στη Μαυριτανία αποτελούνται από σκουρόχρωμους ανθρώπους των οποίων οι πρόγονοι είχαν συλληφθεί από πιο ανοιχτόχρωμους Άραβες Βέρβερους αιώνες πριν. Οι σκλάβοι συνήθως δεν αγοράζονται και πωλούνται – δίνονται μόνο ως δώρα και δεσμεύονται για όλη τους τη ζωή. Οι απογόνοι τους γίνονται και αυτοί αυτόματα σκλάβοι.
Όλα τα παιδιά της Moulkheir γεννήθηκαν στη σκλαβιά. Και όλα ήταν το αποτέλεσμα του βιασμού από τον αφέντη της.
Οι επιθέσεις ξεκίνησαν αμέσως μόλις άρχισε να καλύπτει το κεφάλι της με τη μαντίλα, μια μουσουλμανική παράδοση που ξεκινά στην εφηβεία. Ο αφέντης πήρε τη Moulkheir έξω στα χωράφια κοντά στο σπίτι του και τη βίασε μπροστά στα ζώα. Η Moulkheir δεν είχε καμία επιλογή αλλά από το να αντέξει αυτό το βασανιστήριο. Είχε πείσει τον εαυτό της ότι αφέντης της ήξερε τι ήταν καλύτερο για εκείνη – ότι αυτός ήταν ο τρόπος που όλα γίνονταν πάντα, θα γίνονταν πάντα.[…]
Mauritania1 large_14756513296
[…]Ο πρώην δουλοκτήτης και συνιδρυτής της  SOS Slaves, o  Abdel, είναι 47 ετών.Ήταν 7 όταν επέλεξε ένα αγόρι με δέρμα στο χρώμα του κάρβουνου, να είναι ο προσωπικός του σκλάβος για μια ζωή. Ο νεαρός ιδιοκτήτης σκλάβων έκανε την επιλογή στην τελετή περιτομής του. Θα μπορούσε να πάρει ό,τι ήθελε ως δώρο για αυτήν την ιεροτελεστία της μετάβασής του στην ενήλικη ζωή: μια κατσίκα, καραμέλες, χρήματα. Αλλά ο Abdel ήθελε το σκουρόχρωμο αγόρι. «Ήταν σαν να διάλεγα κάποιο παιχνίδι», δήλωσε ο Abdel για την επιλογή του σκλάβου του. «Ο Forme, ήταν σαν να ήταν ένα αντικείμενο – ένα αντικείμενο που με ευχαριστούσε. Αυτή η ιδέα μου ήρθε, γιατί υπήρχαν όλες αυτές οι ιστορίες γι’ αυτόν που με έκαναν να γελάω – ότι μιλούσε στον ύπνο του, ότι ήταν λίγο παχουλός και λίγο αδέξιος, ότι έχανε συνέχεια τα ζώα που έπρεπε να παρακολουθεί και ότι μετά τον τιμωρούσαν συνέχεια για αυτό. Εκείνη την εποχή δεν αισθανόμουν ένοχος». Θα μπορούσε να συνεχίσει στον ίδιο τρόπο ζωής αν δεν μεσολαβούσε ένας δάσκαλος.
[…]Οι γονείς του Abdel ήθελαν να πάει σε σχολείο στο Νουακσότ, 300 χιλιόμετρα δυτικά του αμμώδους οροπεδίου όπου έτρεφαν κατσίκες και καμήλες. Του ανατέθηκε ένας δάσκαλος, ένας εκκεντρικός Ευρωπαίος με πεπλατυσμένα γυαλιά και Αφρικανός, όπως θυμάται ο Abdel. Ο άνδρας ζητούσε από τον Abdel, που ήταν περίπου 12, να πηγαίνει στο Γαλλικό Πολιτιστικό Κέντρο του Νουακσότ κάθε μέρα για επιπλέον διάβασμα.
Διστακτικός στην αρχή, ο Abdel σύντομα βυθιζόταν σε κάθε βιβλίο που μπορούσε να βρει. Ξεκίνησε με τα γαλλικά κόμικ, όπως ο «Αστερίξ». Δεν άργησε πολύ να περάσει σε βιβλία για τη Γαλλική Επανάσταση.Σε ένα βιβλίο σχετικά με το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το οποίο τράβηξε από τα ράφια της βιβλιοθήκης σχεδόν τυχαία, ο Abdel βρήκε την ιδέα που θα άλλαζε τη ζωή του για πάντα: Οι άνθρωποι γεννιούνται και παραμένουν ελεύθεροι, με ίσα δικαιώματα. Ο Abdel διάβασε ξανά και ξανά αυτή τη γραμμή.
Mauritania
«Άρχισα να αναρωτιέμαι αν το βιβλίο έλεγε ψέματα», μας είπε, «ή αν τα ψέματα προέρχονται μάλλον από το δικό μου πολιτισμό”.
Στα 16, επέστρεψε στο νομαδικό οικισμό της οικογένειάς του στην έρημο για να πει τους σκλάβους του ότι ήταν ελεύθεροι. Ήταν σοκαρισμένος από την απάντηση τους. Δεν ήθελαν να είναι ελεύθεροι, θυμάται. Ή δεν ήξεραν τι θα πει ελευθερία».[…]
[…]Λίγο μετά τα 20, ο Abdel διοργάνωσε μια κοινότητα νεαρών ακτιβιστών, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν ανοιχτόχρωμοι σαν κι αυτόν, και άρχισαν να συζητήσουμε την ουσία της δουλείας με την οποία είχαν μεγαλώσει και, στην πραγματικότητα, διαιωνιζόταν. Ήταν μέσα από αυτές τις συζητήσεις που ο Abdel συνάντησε τον Boubacar Messaoud.
Οι άνδρες γνωρίστηκαν σε μια ταράτσα, το 1995, κάτω από το νυχτερινό ουρανό των άστρων της ερήμου. Μιλώντας σιγανά, σχεδίαζαν την ίδρυση μιας οργάνωσης υπέρ κατάργησης με την ονομασία SOS Slaves.[…]
[…]Ο Boubacar εξακολουθεί να ζει στο τσιμεντένιο συγκρότημα που χρησίμευσε ως τόπος συνάντησης για την πρώτη συζήτηση στην ταράτσα για την SOS Slaves. Το βράδυ που του πήραμε συνέντευξη, περπατήσαμε προς το σπίτι του ακολουθώντας παράδρομους, στρίβοντας σε αμμώδη σοκάκια και γυρνώντας πίσω για να ελέγξουμε αν μας ακολουθούσαν.[…]
[…]στα 7, στην ίδια ηλικία που Abdel διάλεξε το σκλάβο του, ο Boubacar πήγαινε στο τοπικό σχολείο, ακόμη και αν αυτό δεν επιτρεπόταν. Ένας διαχειριστής τον είδε να στέκεται στα σκαλιά του σχολείου κλαίγοντας και, συμπονώντας τον, όπως μας είπε ο Boubacar, του επέτρεψε να παρακολουθεί. Η εκπαίδευση θα άλλαζε τη ζωή του Boubacar, ακριβώς όπως θα άλλαζε και τη ζωή του Abdel. Μόλις άρχισε να διαβάζει για τη ζωή έξω από το μικροσκοπικό του κόσμο, αφοσιώθηκε στην ιδέα ότι όλοι οι άνθρωποι – συμπεριλαμβανομένης της οικογένειάς του- θα πρέπει να είναι ελεύθεροι[…]
Mauritania
[…]«Οι αλυσίδες είναι για το σκλάβο που μόλις έχει γίνει σκλάβος, ο οποίος … μόλις πέρασε τον Ατλαντικό», ανέφερε ο Boubacar. «Αλλά ο σκλάβος πολλών γενεών, ο σκλάβος που προέρχεται από πολλές γενιές, είναι σκλάβος ακόμη και στο μυαλό του. Και αυτός είναι τελείως πειθήνιος. Είναι έτοιμος να θυσιάσει τον εαυτό του, ακόμα και για το αφεντικό του. Και, δυστυχώς, είναι αυτό το είδος της δουλείας που έχουμε σήμερα» — τη δουλεία που «ονειρεύονταν οι Αμερικάνοι ιδιοκτήτες φυτειών». Την πρώτη φορά που οι ακτιβιστές προσπάθησαν να διασώσουν τη Yarba εκείνη αρνήθηκε να φύγει. Ποτέ δεν είχε γνωρίσει τη ζωή έξω από την έρημο. Η σκέψη της πόλης την τρόμαζε και φοβόταν τη βίαιη τιμωρία από τους αφέντες της»[…]
[…]Μετά την περιοδεία του στο βορρά, στρέψαμε την προσοχή μας νότια, στην περιοχή Brakna, όπου το έδαφος έχει το χρώμα του Άρη. Αποστολή μας ήταν να επισκεφθούμε τα χωριά που κατοικούνται αποκλειστικά από σκλάβους και πρώην σκλάβους, τοποθεσίες που ονομάζονται adwaba. Τα χωριά αυτά, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αντιπροσωπεύουν το κενό στο οποίο βρίσκονται πολλοί σκλάβοι. Ούτε ελεύθεροι ούτε με χειροπέδες, οι κάτοικοι των χωριών adwaba ανήκουν και είναι υπόχρεοι σε ιδιοκτήτες που ζουν αλλού, όπως υποστηρίζουν οι υπέρμαχοι της κατάργησης. ΟΙ ιδιοκτήτες των σκλάβων έρχονται στην πόλη για τη συγκομιδή, για να καρπωθούν τα αγαθά των εργαζομένων που δεν πληρώνουν. Είναι σαν αυτοί οι σκλάβοι να είναι δεμένοι με τα αφεντικά τους με ένα μακρύ λουρί – ένα ελαστικό λουρί, το οποίο όμως δεν μπορεί να σπάσει.[…]
[…]Οι ελλείψεις σε τρόφιμα στο χωριό είναι τόσο τρομερές που τα παιδιά ξορκίζουν την πείνα τρώγοντας άμμο. Είδαμε ένα ξυπόλητο αγόρι να χώνει το πετρώδες χώμα στο στόμα του με ένα ανοιχτό πράσινο κομμάτι πλαστικό. Τέτοιες συνθήκες είναι ένας ακόμη λόγος που μερικοί Μαυριτανοί σκλάβοι στην πραγματικότητα προτιμούν να μείνουν στα σπίτια των ιδιοκτητών τους: Αν φύγουν, είναι δύσκολο να επιβιώσουν.[…]
slavery-still-exists-2_web
Οι ακτιβιστές έχουν προσπαθήσει να φέρει δεκάδες υποθέσεις σε δίκη από το 2007, όταν ψηφίστηκε ο νόμος που ποινικοποιεί τη δουλεία. Μόνο μία ήταν επιτυχής. Τον Ιανουάριο του 2011, ο Oumoulmoumnine Mint Bakar Vall καταδικάστηκε σε έξι μήνες φυλάκιση για την υποδούλωση δύο νεαρών κοριτσιών, σύμφωνα με δημοσιεύματα. Ωστόσο, η νίκη θεωρήθηκε ως γλυκόπικρη: Ακτιβιστές κατά της δουλείας συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν σε 6 μήνες φυλάκιση επειδή επέστησαν την προσοχή της κυβέρνησης στην υπόθεση, σύμφωνα με την οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων Anti-Slavery International. Σε άλλες περιπτώσεις, οι ακτιβιστές προχώρησαν σε απεργίες πείνας για να προσπαθήσουν να αναγκάσουν την άσκηση διώξεων. Μέχρι στιγμής, κανένας δικαστής δεν έχει αναλάβει την υπόθεση της Moulkheir.
Update



https://jaj.gr/simantikes-erevnes/erevnes/i-sklavi-tis-mafritanias/

Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2017

Έκκληση για δωρεάν μεταφορά επίπλων στην Μάνδρα


Σ.Π.Α.Α.Ν. (ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΡΙΤΕΚΝΩΝ - ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ)


Έκκληση για δωρεάν μεταφορά επίπλων στην Μάνδρα Κάνουμε έκκληση σε εταιρίες μεταφορών ή ακόμα και ιδιώτες που μπορεί να διαθέτουν φορτηγό για να πραγματοποιήσουν δωρεάν ΔΥΟ μεταφορές ΕΠΙΠΛΩΝ στην Μάνδρα Αττικής. Συνάνθρωποί μας που θέλουν να προσφέρουν στους πλημμυροπαθείς προσφέρουν κάποια έπιπλα και είναι αδύνατον να μεταφερθούν με άλλον τρόπο πέραν του φορτηγού. 
Η μια μεταφορά είναι από το Χαλάνδρι προς την Μάνδρα και η άλλη μεταφορά είναι από το Καματερό προς την Μάνδρα. Παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί μας για να μπορέσουμε να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας που επλήγησαν τόσο. 
Τηλεφωνική επικοινωνία Μαριλένα Κωττάκη 6945 856506 και Ειρήνη Κακουλίδου 6975 688814 (απογευματινές ώρες).
~~~~~~~~~~~

δείτε και στην Ιστοσελίδα:
 Σ.Π.Α.Α.Ν. (ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΡΙΤΕΚΝΩΝ - ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ)
https://spaan.gr/spaan/metafora2

Ελληνίδα μοντέλο «βαποράκι» συνελήφθη στην Κίνα, κινδυνεύει με ισόβια


ΕΙΔΗΣΕΙΣ





Η 19χρονη συνελήφθη στο αεροδρόμιο του Χονκ Κονγκ με 2,6 κιλά κοκαΐνης, αξίας περίπου 2,4 εκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ.
Αντιμέτωπη με την ποινή της ισόβιας κάθειρξης σε κινεζικές φυλακές βρίσκεται μία 19χρονη Ελληνίδα, μοντέλο στο επάγγελμα, που συνελήφθη χθες στο Χονγκ Κονγκ με την κατηγορία της διακίνησης ναρκωτικών.
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα της South China Morning Post και άλλα κινεζικά μμε, η 19χρονη ταξίδεψε στην Κίνα μέσω Αιθιοπίας και συνελήφθη στο αεροδρόμιο με 2,6 κιλά κοκαΐνης στο σακίδιο της, αξίας περίπου 2,4 εκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ. Σύμφωνα με το Τμήμα Τελωνείων, η γυναίκα κατηγορήθηκε για εμπορία επικίνδυνου ναρκωτικού και θα εμφανιστεί στο δικαστήριο την Τετάρτη.
Στο Χονγκ Κονγκ, η διακίνηση ναρκωτικών φέρει μέγιστη ποινή ισόβιας κάθειρξης και πρόστιμο ύψους 5 εκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ. Η 19χρονη Ελληνίδα είναι η τέταρτη επισκέπτης που συνελήφθη την τελευταία εβδομάδα στο αεροδρόμιο του Χονγκ Κονγκ, προσπαθώντας να περάσει παράνομα κοκαΐνη.

________________

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

Οι σήραγγες - στην περιοχή Τεμπών – Πλαταμώνα - που πληρώθηκαν χρυσάφι κατέβασαν μπάρες με την πρώτη νεροποντή

ΕΙΔΗΣΕΙΣ


Εκτός λειτουργίας τέθηκε από το απόγευμα της Πέμπτης το νευραλγικότερο τμήμα της Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου στην περιοχή Τεμπών – Πλαταμώνα μαζί με τις σήραγγες φυσικά.
Αποσβολωμένοι οι οδηγοί των διερχόμενων οχημάτων αντικρύζουν την Τροχαία να τους οδηγεί από τους παρακαμπτήριους δρόμους της ταλαιπωρίας σε ένα επικίνδυνο ταξίδι με πολλά χιλιόμετρα.
Η κοινοπραξία «Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου», που εκμεταλλεύεται τον δρόμο ο οποίος πληρώθηκε χρυσάφι από τις τσέπες του Ελληνικού λαού, απέδωσε την απόφασή της στα καιρικά φαινόμενα!
Είναι δυνατόν μια εθνική οδός κατασκευασμένη με σύγχρονες προδιαγραφές να κλείνει επειδή μαζεύει νερά λες και είναι καρόδρομος; Τι ακριβώς συμβαίνει; Πώς γίνεται οι οδηγοί να μην είναι ασφαλείς στις σήραγγες και στον κλειστό αυτοκινητόδρομο της ΠΑΘΕ ενώ θεωρούνται ασφαλείς στον επαρχιακό δρόμο της Γυρτώνης όπου τους οδηγούν;
Ποιος κοροϊδεύει ποιόν στο θέμα των σηράγγων στα Τέμπη για τις οποίες το δημόσιο κατέβαλε εξτρά μπόνους δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ στους εργολάβους για να τις παραδώσουν άρτιες και λειτουργικές;
Αν σήραγγες και δρόμοι τίθενται εκτός λειτουργίας λόγω… καιρού, τότε μιλάμε για μια πελώρια αστοχία για την οποία απαιτούνται σοβαρές εξηγήσεις και απόδοση ευθυνών. Κάποιος πρέπει να δώσει εξηγήσεις στους φορολογούμενους πολίτες γιατί ένα σύγχρονο οδικό έργο κόβει την Ελλάδα στα δύο.

_______________

Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2017

Μιχάλη Μυρογιάννη 20 ετών: «Μάνα, δεν πέθανα. Το αίμα μου σας ελευθέρωσε».



Dimitris Mpolsevikos
ΡΑΦΗΝΑ


«Πριν 10 χρόνια, αυτή τη μέρα, είχα κι εγώ ένα παλικάρι, που έφυγε να πάει στο Πολυτεχνείο και από τότε δεν ξαναγύρισε.
Θυμάμαι τα τελευταία του λόγια: « Μάνα, πόσο όμορφη είναι η ζωή. Μάνα, τι ωραία λόγια έχει ο Εθνικός μας Ύμνος».
Κι όταν του είπα, μη βγεις αγόρι μου σήμερα, μου απάντησε με το τραγούδι: «Κράτα, μάνα, και θα γίνει το μεγάλο πήδημα, λευτεριά και ρωμιοσύνη είναι αδέρφια δίδυμα».

Θυμάμαι και κάτι ακόμα: Εκείνο το πρωί όσες φορές έπαιρνα νερό, κι έβγαινα στην αυλή να ποτίσω τις γλάστρες με τα λουλούδια, έτρεχε και με φιλούσε. Τότε δεν μπορούσα να εξηγήσω το γιατί. Τα δεχόμουν όλα αμίλητη και περήφανη. Τώρα ξέρω γιατί. Τώρα που έχω μείνει με ένα χαρτί στο χέρι που λέει: «Διαμπερές τραύμα στο κεφάλι, βληθείς δια πυροβόλου όπλου, έξοδος εγκεφαλικής ουσίας».
Κι όταν πια η μοναξιά, η πίκρα, ο πόνος, γίνονται αγανάκτηση, είναι σαν να ακούω τη φωνή του να μου λέει: «Μάνα, δεν πέθανα. Το αίμα μου σας ελευθέρωσε».
Και τότε σκέπτομαι και ευχαριστώ όλους εκείνους που τον τίμησαν και τον τιμούν με οποιοδήποτε τρόπο. Και βλέπω τη μορφή της προτομής του, που βρίσκεται στη Μυτιλήνη, να μου χαμογελά».
Επιστολή της Μάνας του Μιχάλη Μυρογιάννη, που δολοφονήθηκε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου.


Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12:00 το μεσημέρι, στις 18/11/1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του στρατού (συνταγματάρχης Νικόλαος Ντερτιλής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΕΕΣ (Γ΄ Σεπτεμβρίου) σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

Η κατάθεση του Μίμη Τραϊφόρου:

Όπως αναφέρει στην κατάθεσή του, "περί ώραν 2:15 της Κυριακής 18/11/1973 ευρισκόμουν εις το μπαλκόνι του σπιτιού μου επί της οδού Πατησίων και αντελήφθην έναν νεαρό άνδρα, ύψους περίπου 1,80 μ. με μακριά μαλλιά, να κατέρχεται την οδόν Στουρνάρη, ήσυχος και αδιάφορος. Καθώς είχεν φθάσει εις το μέσον της διασταυρώσεως των άνω οδών, φαίνεται ότι κάποιος από το Πολυτεχνείο του φώναξε κάτι, εγώ δεν άκουσα τίποτε, αλλά το συμπεραίνω, διότι τον είδα να επιταχύνη το βήμα του και στον τρίτο - τέταρτο βηματισμό του άκουσα δύο πυροβολισμούς. Εκ των υστέρων έμαθα ότι ο ανωτέρω αποβιώσας ωνομάζετο Μυρογιάννης, υιός θυρωρού, ο οποίος πήγαινε να επισκεφθή τον πατέρα του εις κάποιαν πολυκατοικίαν επί της οδού Γ΄ Σεπτεμβρίου. Ο πατέρας του επεσκέφθη την σύζυγόν μου, Σοφίαν Βέμπο, και της άφηκε μιαν φωτογραφίαν του νεκρού με αφιέρωσιν, εγώ έλειπα κατά την επίσκεψιν του ανωτέρω.


H κατάθεση του Αντώνη Αγριτέλλη , οδηγός του Ντερτιλή

Είδα τον Ν. Ντερτιλή να βγάζει το περίστροφό του και να σκοτώνει ένα νεαρό στην οδό Πατησίων. Μια κόκκινη λιμνούλα από αίμα σχηματίστηκε γύρω από το κεφάλι του νεαρού στην άσφαλτο και μια ακόμα μικρότερη άσπρη από χυμένα μαλλιά.» Η ένορκη βεβαίωση που κατατέθηκε στο Δικαστήριο έχει ως εξής: «Ήμουνα προσωπικός οδηγός του Συνταγματάρχη Ντερτιλή.

Την Παρασκευή το απόγευμα (16ης Νοεμβρίου) τον παρέλαβα από το σπίτι του και τον μετέφερα με το τζιπ στην Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών στην οδό Σταδίου 10, γύρω στις 7 το βράδυ. Κατά τις 10 η ώρα βγήκε ο Ντερτιλής μαζί με κάποιον ανώτερο αξιωματικό της Αστυνομίας και έφυγαν. Πότε επέστρεψαν δεν τους αντελήφθην. Στις 4 ή 4:30 ξημερώνοντας Σάββατο παρέλαβα τον Ντερτιλή και τον μετέφερα από την ΑΣΔΕΝ στο Πολυτεχνείο με το τζιπ. Σταμάτησα κοντά στην κατεστραμμένη πύλη, ο Ντερτιλής κατέβηκε και συζητούσε με κάποιον αξιωματικό της Αστυνομίας.


Ξαφνικά αντελήφθην φασαρία και φωνές προς τη μεριά της διασταύρωσης Πατησίων και Στουρνάρα. Παρετήρησα ότι αστυφύλακες έδερναν έναν νεαρό. Ξαφνικά αυτός κατόρθωσε να αποσπασθεί από τους αστυφύλακες. Τότε ο Ντερτιλής, που μόλις είχε αντιληφθεί το επεισόδιο, έβγαλε από το μπουφάν του το περίστροφό του και πυροβόλησε χωρίς να πολυσκεφθεί. Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο. Έμεινε επί τόπου ακριβώς στην διασταύρωση Πατησίων και Στουρνάρα, προς την πλευρά της Ομόνοιας. Εγώ φαντάστηκα ότι του έριξε στα πόδια και περίμενα να κινηθεί. Όταν όμως είδα να σχηματίζεται μια λίμνη από αίμα και μια μικρή άσπρη λιμνούλα από μυαλά, κατάλαβα ότι τον πυροβόλησε στο κεφάλι και ήταν ήδη νεκρός.

Μετά, σαν να μη συνέβαινε τίποτα, μπήκε στο τζιπ και κτυπώντας με στην πλάτη, μου είπε “με παραδέχεσαι ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μια τον πέτυχα στο κεφάλι”. Εγώ τα είχα χάσει και ήμουνα φοβερά ταραγμένος και φοβισμένος. Συνεχίσαμε προς την Πατησίων και φθάσαμε στο Μουσείο. Εκεί κάποιος υπάλληλος των τρόλεϋ ήταν μπλοκαρισμένος και οι αστυφύλακες του φώναζαν και τον έσπρωχναν.

Ο Ντερτιλής κατέβηκε απ’ το τζιπ, κόλλησε το περίστροφό του στο στομάχι του ανθρώπου και τον φοβέριζε ότι θα τον σκοτώσει αν δεν εξαφανιστεί. Μετά προχωρήσαμε προς τον ΟΤΕ όπου ευρίσκοντο αρκετοί πολίτες. Ο Ντερτιλής έβγαλε το περίστροφό του και άρχισε να πυροβολεί χωρίς να μπορώ να διαπιστώσω αν χτυπήθηκε κανείς. Από τον ΟΤΕ γυρίσαμε πίσω και φθάσαμε στα Χαυτεία ακριβώς έξω από τον ΜΠΡΑΒΟ. Ενώ δεν είχαμε σταματήσει ακόμη, ο Ντερτιλής αντελήφθη πάνω από τον Κινηματογράφο “Αλάσκα” πολίτες που είχαν αποκλεισθεί. Κατέβηκε αμέσως από το αυτοκίνητό του και διέταξε τους ΛΟΚατζήδες να κάνουν έφοδο και να τους πιάσουν.

Ο ίδιος έδινε διαταγές με το περίστροφο στο χέρι λέγοντας: “Βαράτε στο ψαχνό, πέντε παληόπαιδα θα μας κάνουν ό,τι θέλουν;” Μετά από λίγο, οι ΛΟΚατζήδες κατέβασαν τριάντα περίπου άτομα και τους έβαλαν επάνω σε καμιόνια και τους πήραν. Από το σημείο εκείνο φύγαμε και πήγαμε στην οδό Γ΄ Σεπτεμβρίου και Μάρνη, σε μια υπηρεσία της Χωροφυλακής. Το διεπίστωσα αυτό, γιατί μόλις κατέβηκε ο Ντερτιλής έτρεξαν οι Χωροφύλακες και τον υποδέχτηκαν. Αυτός όμως τους είπε, σαν να τους μάλωνε, “τι φοβάστε ρε; Βαράτε στο ψαχνό, εγώ έκανα την αρχή.”. Τότε κατάλαβα ότι είχε μαθευτεί η πράξις του Ντερτιλή. Μετά από μέρες με ρώτησε ο Ντερτιλής: “Θυμάσαι ρε, αυτόν που πυροβόλησα στο Πολυτεχνείο; Ε, τη γλύτωσε τελικά.” Φυσικά ήταν προφανής ο σκοπός του, ήθελε να απαλύνει την τρομερή εντύπωση που μου είχε δημιουργήσει με τον φόνο που έκανε εν ψυχρώ και να τον λησμονήσω. Αλλά το φοβερό αυτό γεγονός θα το θυμάμαι σ’ όλη μου τη ζωή. Έκανα πως τον πίστεψα αλλά δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι ο νεαρός ήταν νεκρός. Πράγμα που το διάβασα αργότερα στις εφημερίδες. Μετά από αρκετές μέρες μ’ έδιωχναν με δυσμενή μετάθεση στο Πολύκαστρο.

Με κάλεσε ο Ντερτιλής και μου είπε: “Παιδί μου, δεν πρέπει να ξεχνάς ένα πράγμα, ότι στην Υπηρεσία μας ό,τι ακούμε και ό,τι βλέπουμε μένει για την Υπηρεσία, δεν το λέμε αυτό ούτε στην μάνα μας.” Κατάλαβα τι εννοούσε. Η μετάθεσή μου στο Πολύκαστρο γινόταν επειδή ήμουν προσωπικός οδηγός του Ντερτιλή. Την δικαιολόγησαν όμως ότι είχα σπάσει τον καθρέπτη του αυτοκινήτου του και για τιμωρία έπαιρνα την μετάθεση αυτή. Επίσης, θέλω να προσθέσω ότι κατά την διάρκεια των γεγονότων του Πολυτεχνείου ο Ντερτιλής έλεγε συνεχώς σε όποιον συναντούσε, “βαράτε στο ψαχνό”. Έλεγε ακόμη σε μερικούς άλλους ότι: “Όταν δείτε τέσσερα, άτομα τον έναν να τον σκοτώνετε και τους τρεις να τους βάζετε στο καμιόνι”.»


Η «Ελευθεροτυπία» , Νοέμβριος 1983 , δημοσίευσε επιστολή της μητέρας του Μιχάλη Μυρογιάννη:

«ΜΑΝΑ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΑ …»:
«Πριν 10 χρόνια , αυτή τη μέρα , είχα κι εγώ ένα παλικάρι , που έφυγε να πάει στο Πολυτεχνείο και από τότε δεν ξαναγύρισε . Θυμάμαι τα τελευταία του λόγια : « Μάνα , πόσο όμορφη είναι η ζωή . Μάνα , τι ωραία λόγια έχει ο Εθνικός μας Ύμνος»
Κι όταν του είπα , μη βγεις αγόρι μου σήμερα , μου απάντησε με το τραγούδι :
«Κράτα , μάνα , και θα γίνει το μεγάλο πήδημα , λευτεριά και ρωμιοσύνη είναι αδέρφια δίδυμα» .
Θυμάμαι και κάτι ακόμα : Εκείνο το πρωί όσες φορές έπαιρνα νερό , κι έβγαινα στην αυλή να ποτίσω τις γλάστρες με τα λουλούδια , έτρεχε και με φιλούσε . Τότε δεν μπορούσα να εξηγήσω το γιατί . Τα δεχόμουν όλα αμίλητη και περήφανη . Τώρα ξέρω γιατί . Τώρα που έχω μείνει με ένα χαρτί στο χέρι που λέει : «Διαμπερές τραύμα στο κεφάλι , βληθείς δια πυροβόλου όπλου , έξοδος εγκεφαλικής ουσίας» .
Κι όταν πια η μοναξιά , η πίκρα , ο πόνος , γίνονται αγανάκτηση , είναι σαν να ακούω τη φωνή του να μου λέει : « Μάνα , δεν πέθανα . Το αίμα μου σας ελευθέρωσε» .
Και τότε σκέπτομαι και ευχαριστώ όλους εκείνους που τον τίμησαν και τον τιμούν με οποιοδήποτε τρόπο . Και βλέπω τη μορφή της προτομής του , που βρίσκεται στη Μυτιλήνη , να μου χαμογελά» .

Διαβάστε επίσης:
___________

Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017

Το Σάββατο λέμε το τελευταίο Αντίο στο Κώστα Βεργόπουλο στο Α' νεκροταφείο Αθηνών

vergopoulos.jpg

EUROKINISSI/ ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
Στο Α' νεκροταφείο Αθηνών θα γίνει το Σάββατο στη 1 μ.μ. δημοσία δαπάνη η κηδεία του σπουδαίου πανεπιστημιακού και διανοούμενου, Κώστα Βεργόπουλου, που έφυγε από τη ζωή πριν λίγες μέρες έπειτα από σύντομη νοσηλεία σε νοσοκομείο στο Παρίσι, αφού υπέστη αιμάτωμα στο κεφάλι. 
Ήταν 75 ετών και άφησε πίσω του πολύτιμο έργο. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησαν 15 βιβλία του από τη δεκαετία του 1970 μέχρι σήμερα (το τελευταίο βιβλίο του, «Η νέα παγκόσμια αναταραχή», εκδόθηκε την άνοιξη του 2017). Βιβλία του κυκλοφόρησαν επίσης στα γαλλικά, αγγλικά, ισπανικά, πορτογαλικά, ιταλικά, ολλανδικά, κινέζικα. 
Πολιτικά συνδέθηκε με την ανανεωτική Αριστερά, από τις θέσεις της οποίας αρθρογραφούσε σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά. Στενές υπήρξαν οι επιστημονικές και φιλικές του σχέσεις με τον Νίκο Πουλαντζά και τον Κωνσταντίνο Τσουκαλά. 

Η «Εφημερίδα των Συντακτών» είχε φιλοξενήσει αρκετές φορές άρθρα με την διορατική του ματιά.


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Καλό ταξίδι, Κώστα Βεργόπουλε
Κώστας Βεργόπουλος: το δημιουργικό πνεύμα της εποχής μας

Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2017

Το τελευταίο σημείωμα του Παντελή Βούλγαρη: κομμουνιστές μέχρι το τέλος

KINHMATOΓΡΑΦΟΣ
Γράφει ο Δημήτρης Αργυρός - 14 Νοεμβρίου 2017 
Χθες είδα μια όντως δυνατή, πολύ δυνατή ταινία, με πολλές καλές,  δυνατές ερμηνείες.  Μια ταινία πλημμυρισμένη με συναίσθημα, κάποιες φορές βέβαια δεν απέφυγε το μελό, αλλά σε μια τέτοια ταινία, με ένα τέτοιο θέμα δικαιολογείται.
Μια ταινία  πλημμυρισμένη με πίστη, πίστη στη τελική δικαίωση του αγώνα, πίστη στην ιδέα και στην προοπτική του κομμουνισμού, πίστη, πίστη, πίστη.

Άνθρωποι συγκροτημένοι, γεμάτοι ιδανικά, που αντικρίζουν στα μάτια τους Ναζίδες Γερμανούς, αντικρίζουν στα μάτια τους φόβους τους, τα θέλω τους, τα πρέπει τους, τις αδυναμίες  τους, αντικρίζουν στα μάτια το θάνατο, αυτό το τελικό όριο. Μα όποιος ζει με ιδανικά κερδίζει την αιωνιότητα
Για τους 200 της Καισαριανής ο θάνατος ήταν το όριο, ήταν κομμουνιστές, είναι κομμουνιστές, κομμουνιστές ενταγμένοι στο ΚΚΕ και στους τροτσκιστές. Άνηκαν σε μια πίστη, άνηκαν σε μια συλλογικότητα.
Σε μια συλλογικότητα που μπροστά στο θάνατο, πλημμυρισμένη με την Σπινοζική χαρά, χορεύει και τραγουδά, προκαλώντας την ανησυχία των Ναζί που αναρωτιούνται από πού πηγάζει αυτή η δύναμη που τους αποτρέπει να μετατραπούν από ανθρώπους σε ανθρωπάρια, όπως επιθυμούσαν οι κατακτητές.
Οι κομμουνιστές πίστευαν, άνηκαν,  ολοκληρωτικά  συλλογικότητα, στην συλλογικότητα, στην ολότητα που αγωνίζονταν με όλα τα μέσα να φέρει τον αταξικό παράδεισο επί γης, έχοντας πίσω της την ΕΣΣΔ, την πρώτη σοσιαλιστική πατρίδα, την σοσιαλιστική πατρίδα που εκείνη την εποχή έπαιρνε φαλάγγι τους Ναζίδες.
Η ταινία παρουσιάζει δυο κόσμους σε σύγκρουση, δυο κόσμους που πίστευαν σε κάτι ανώτερο απ’  το «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε..»: Οι Ναζί κατακτητές που πιστεύουν  στην πειθαρχεία, στο αλάθητο του Φύρερ, στην φυλετική ανωτερότητα τους, στην συντριβή των αδυνάτων.
Πίστευαν και πιστεύουν  στην δύναμη της ισχύς των όπλων, στην ισχύ της εξουσίας, του κράτους και του αυταρχισμού, μια δύναμη/ ισχύ που είναι όμως οντολογική αδυναμία, μπροστά στην πίστη των κομμουνιστών. Η πίστη των Ναζί κατακτητών οδηγεί στο θάνατο, η πίστη των κομμουνιστών σε μια λεύτερη ζωή για όλους τους ανθρώπους.
Η σχέση του Ναζί διοικητή και του μεταφραστή  Ν. Σουκατζίδη είναι εμβληματική και δείχνει την σχέση των δυο κόσμων και της ανωτερότητας του κόσμου των κομμουνιστών. Ο Ναζί επιχειρεί -μέχρι το τέλος, με όλα τα μέσα- να προσεταιριστεί, να εξαγοράσει την οντολογική  ανωτερότητα του  Ν. Σουκατζίδη, μα νικιέται, πανηγυρικά.
Μπορεί ο Ναζί διοικητής  να τον εκτέλεσε, μπορεί να του έριξε την χαριστική βολή, υποδηλώνοντας την «ανωτερότητα» της ισχύς των όπλων, μα η ανωτερότητα της οντολογικής ανυπάκουης του Ν. Σουκατζίδη δεν αφήνει περιθώρια για το ποιος ήταν, για το ποιος  είναι  ο νικητής.
Ο Ναζί διοικητής,  ο Ναζισμός συνολικότερα,  δεν κατάλαβε, δεν κατανόησε, τι είναι τελικά ανωτερότητα και είναι τελικά κατωτερότητα, όπως δεν κατανόησε το μεγαλείο της αρχαιοελληνικής σκέψης, όπως φαίνεται και από τις σκηνές στα αρχαία μνημεία.
Αν υπήρξαν κάποτε κάποιοι , που μπορούσαν να φέρουν το όνομα, το οντολογικό βάρος της λέξης κομμουνιστής τότε ήταν αυτοί εκείνων των χρόνων, εκείνων των εποχών, εκείνων των στιγμών.
Όχι δεν ήταν άνθρωποι από ατσάλι αλλά άνθρωποι με Α κεφάλαιο. Άνθρωποι που επιχείρησαν, αγωνίστηκαν, πίστεψαν πως μπορούσαν να ζήσουν λεύτερα και ανθρώπινα. Με αξιοπρέπεια και σεβασμό ο ένας για άλλον,  ένας για όλους και όλοι για έναν.

«Όταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτές» έγραψε στην πορεία του προς το θάνατο ο Μήτσος Ρεμπούτσικας. Ενώ ο Χανιώτης γεωπόνος Νίκος Μαριακάκης έγραψε κάτι που θυμίζει πολύ έναν άλλο πρωτεργάτη της ελευθερίας, τον Ρήγα Φεραίο-Βελεστινλή: «Καλύτερα να πεθάνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος»
Γέννημα και γεννήτορες μιας εποχής, ενός λαού, μιας επαναστατικής  πρωτοπορίας που πήρε τις τύχες στα χέρια του, με το όπλο στο χέρι, το χαμόγελο στα χείλη, με καρδία ταγμένη στην αγάπη και στο έρωτα.
Για αυτό το λόγο στα δικά μας μέρη, στην δική μας χώρα, η λέξη κομμουνιστής, παρά την κατάρρευση του «89» έχει ακόμη ένα τεράστιο βάρος που δημιουργεί ακαμψία στους δεξιούς και τους φιλελευθέρους, σε τέτοιο βαθμό που δεξιοί, δεξιούληδες  και αδέξιοι να ντρέπονται να πουν πως είναι δεξιοί και να θέλουν λίγο από την αριστερή ανωτερότητα.  
Ο ιστορικός κομμουνισμός του 20ου αιώνα μπορεί να ηττήθηκε, μα στα δικά μας μέρη, στην δική μας χώρα,  η μεταφορική σταθερά, η  μεταφυσική συνθήκη της λέξης και της μορφής ζωής κομμουνισμός- επιδρά και σήμερα- στα πολιτικά πεπραγμένα αυτής της χώρας.  Και αυτό είναι απόρροια εκείνης της οντολογικής ανωτερότητας και της στάσης εκείνων των κομμουνιστών,  και όχι της σημερινής παρουσίας και στάσης.
Και από αυτή την οπτική  νομίζω πως είναι μάλλον άδικη η κριτική στην ταινία  πως δεν αναφέρει την λέξη κομμουνιστές και αναφέρεται στην λέξη Έλληνες. Ο σκηνοθέτης και οι συντελεστές της ταινίας συντάσσονται σε μια ενότητα κομμουνιστών – πατριωτών, αυτό άλλωστε δεν ήταν και η εποποιία του ΕΑΜ  και της Εθνικής Αντίστασης.
Όχι δεν θα υπήρχε εθνική αντίσταση δίχως το ΕΑΜ, και δεν θα υπήρχε ΕΑΜ δίχως τους κομμουνιστές του ΚΚΕ και ενός τμήματος των αρχειομαρξιστών. Βέβαια στην ταινία θα ήταν πιο ιστορικά  ισορροπημένη εικόνα  αν έδειχνε και κάποιους να τραγουδούν την διεθνή, αλλά ο σκηνοθέτης έχει και δείχνει την δική του οπτική.

Μια σκηνοθετική- και τελικά πολιτική- γραμμή που κινείται στην γραμμή της εθνικής συμφιλίωσης,  όπως δείχνει η επίσης καλοφτιαγμένη ταινία «ψυχή βαθιά», που προσωπικά μου άρεσε.
Μια σκηνοθετική- και τελικά πολιτική- γραμμή που φυσικά βρίσκεται σε μια αντίθετη οπτική από αυτή του σημερινού ΚΚΕ. Μόνο που σε μια τελευταία ανάλυση,  ο σκηνοθέτης έχει το τελευταίο λόγο και κρίνεται για αυτό.  Βέβαια, ίσως να είναι λάθος, να αντιμετωπίζουμε το έργο τέχνης, με τα στενά πολιτικά ή και κομματικά κριτήρια μας.
Ναι είναι μια ταινία που μάλλον δεν πρέπει να την χάσετε.

____________

Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2017

Εκδήλωση Εταιρείας Αρκαδικών Γραμμάτων & Τεχνών για το Μοσχοφίλερο

Η  Εταιρεία  Αρκαδικών  Γραμμάτων & Τεχνών
Σας  προσκαλεί  για  ένα  ποτήρι 
Μ ο σ χ ο φ ί λ ε ρ ο

Την Κυριακή 19 Νοεμβρίου στις 11π.μ. στους χώρους 
του Αττικού Ωδείου (Ερατοσθένους 8 – κοντά στο Παναθηναϊκό στάδιο). 
Θα ταξιδέψουμε στον μεθυστικό κόσμο του Μοσχοφίλερου και των Αρκαδικών Οινοποιείων, Θα γευθούμε το υπέροχο κρασί μας και θα ξαναβρούμε τους κώδικες συνεργασίας και υποστήριξης των πολιτιστικών μας δράσεων



Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017

UNICEF - Η πειθαρχία δια της βίας, η σεξουαλική κακοποίηση και οι ανθρωποκτονίες απειλούν εκατομμύρια παιδιά παγκοσμίως


Αθήνα, 9 Νοεμβρίου 2017

UNICEF: Η πειθαρχία δια της βίας, η σεξουαλική κακοποίηση και οι ανθρωποκτονίες απειλούν εκατομμύρια παιδιά παγκοσμίως

Η βία κατά των παιδιών -κάποια ακόμη και ηλικίας ενός έτους- είναι διαδεδομένη σε σπίτια, σχολεία και κοινότητες, αποκαλύπτει νέα έκθεση με ανησυχητικά δεδομένα

Εντυπωσιακός αριθμός παιδιών - κάποια ακόμα και μέχρι ενός έτους - βιώνουν τη βία, συχνά από εκείνους στους οποίους έχει ανατεθεί η φροντίδα τους, αναφέρει η UNICEF σε νέα της έκθεση.
«Η βλάβη που προκαλείται στα παιδιά σε όλο τον κόσμο είναι πραγματικά ανησυχητική», δήλωσε ο Επικεφαλής Παιδικής Προστασίας της UNICEF Cornelius Williams. «Μωρά χαστουκίζονται στο πρόσωπο, κορίτσια και αγόρια εξαναγκάζονται σε σεξουαλικές πράξεις, έφηβοι δολοφονούνται στις κοινότητές τους - η βία κατά των παιδιών δεν εξαιρεί κανέναν και δεν γνωρίζει όρια».
Η έκθεση «Ένα Γνώριμο Πρόσωπο: Η Βία στη ζωή των παιδιών και των εφήβων», χρησιμοποιεί τα πιο πρόσφατα δεδομένα για να δείξει ότι τα παιδιά βιώνουν βία σε όλα τα στάδια της παιδικής ηλικίας και σε όλες τις περιστάσεις:
Βία κατά των μικρών παιδιών στα σπίτια τους:
   Τα τρία τέταρτα των παιδιών 2 έως 4 ετών στον κόσμο - περίπου 300 εκατομμύρια - αντιμετωπίζουν ψυχολογική πίεση και/ή σωματική τιμωρία από τους κηδεμόνες τους στο σπίτι.
   Περίπου τα 6 στα 10 παιδιά ηλικίας ενός έτους σε 30 χώρες για τις οποίες υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία υποβάλλονται σε πειθαρχία δια της βίας σε τακτική βάση. Σχεδόν το ένα τέταρτο των παιδιών ηλικίας ενός έτους τραντάζονται σωματικά ως τιμωρία και σχεδόν το 1 στα 10 δέχεται χαστούκια στο πρόσωπο, το κεφάλι ή τα αυτιά.
   Παγκοσμίως, το 1 στα 4 παιδιά ηλικίας κάτω των πέντε ετών - 176 εκατομμύρια - ζουν με μητέρα που υφίσταται βία από το σύντροφό της.
Σεξουαλική βία κατά των κοριτσιών και των αγοριών:
   Παγκοσμίως, περίπου 15 εκατομμύρια κορίτσια ηλικίας 15 έως 19 ετών έχουν εξαναγκαστεί σε σεξουαλική επαφή ή σε άλλου είδους σεξουαλικές πράξεις κατά τη διάρκεια της ζωής τους.
   Μόνο το 1% των εφήβων κοριτσιών που βίωσαν σεξουαλική βία ανέφεραν ότι αναζήτησαν επαγγελματική βοήθεια.
   Στις 28 χώρες, όπου υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία, το 90% των εφήβων κοριτσιών που είχαν εξαναγκαστεί σε σεξουαλική επαφή, κατά μέσο όρο, δήλωσαν ότι ο δράστης του πρώτου συμβάντος ήταν γνωστός τους. Στοιχεία από έξι χώρες αποκαλύπτουν ότι φίλοι, συμμαθητές και συνεργάτες συγκαταλέγονται στους πιο συχνά αναφερόμενους δράστες σεξουαλικής βίας εναντίον εφήβων αγοριών.
Βίαιοι θάνατοι μεταξύ εφήβων:
   Σε παγκόσμιο επίπεδο, κάθε 7 λεπτά ένας έφηβος χάνει τη ζωή του από πράξη βίας.
   Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι μη ισπανόφωνοι μαύροι ηλικίας 10 έως 19 ετών, είναι σχεδόν 19 φορές πιο πιθανό να δολοφονηθούν από τους μη ισπανόφωνους λευκούς της ίδιας ηλικίας. Εάν το ποσοστό ανθρωποκτονιών μεταξύ μη ισπανόφωνων μαύρων εφήβων ισχύσει αντίστοιχα σε εθνικό επίπεδο, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα περιλαμβάνονταν μέσα στις δέκα χώρες με το υψηλότερο ποσοστό θανάτων στον κόσμο.
   Το 2015, ο κίνδυνος να πέσει θύμα ανθρωποκτονίας ένας μη ισπανόφωνος μαύρος έφηβος στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ίδιος με τον κίνδυνο να σκοτωθεί ένας έφηβος που ζει στο σπαρασσόμενο από τον πόλεμο Νότιο Σουδάν λόγω της γενικότερης βίας.
   Η Λατινική Αμερική και η Καραϊβική είναι οι μόνες περιοχές στις οποίες έχουν αυξηθεί τα ποσοστά ανθρωποκτονίας μεταξύ των εφήβων. Σχεδόν το ήμισυ όλων των ανθρωποκτονιών μεταξύ εφήβων παγκοσμίως έλαβαν χώρα στην περιοχή αυτή το 2015.

Βία στα σχολεία:
   Το ήμισυ του πληθυσμού των παιδιών σχολικής ηλικίας - 732 εκατομμύρια - ζει σε χώρες όπου η σωματική τιμωρία στο σχολείο δεν απαγορεύεται πλήρως.
   Τα τρία τέταρτα των καταγεγραμμένων περιστατικών πυροβολισμών σε σχολικό περιβάλλον που πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία 25 χρόνια συνέβησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η UNICEF δίνει προτεραιότητα στις προσπάθειες για τον τερματισμό της βίας, συμπεριλαμβανομένης της υποστήριξης των κυβερνητικών προσπαθειών για τη βελτίωση των υπηρεσιών για τα παιδιά που πλήττονται από τη βία, την ανάπτυξη πολιτικών και νομοθεσιών που προστατεύουν τα παιδιά, και βοηθώντας τις κοινότητες, τους γονείς και τα παιδιά να αποτρέψουν τη βία μέσω πρακτικών προγραμμάτων, όπως σχολές γονέων και δράσεις κατά της ενδοοικογενειακής βίας.
Για να μπει ένα τέλος στη βία κατά των παιδιών, η UNICEF ζητεί από τις κυβερνήσεις να αναλάβουν επειγόντως δράση και να υποστηρίξουν τις κατευθυντήριες γραμμές της INSPIRE*, η οποίες έχουν συμφωνηθεί και προωθηθεί από την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, τη UNICEF και την Παγκόσμια Συνεργασία για τον Τερματισμό της Βίας κατά των Παιδιών, η οποίες συμπεριλαμβάνουν:
   Υιοθέτηση συντονισμένων εθνικών σχεδίων δράσης για την εξάλειψη της βίας κατά των παιδιών - με ενσωμάτωση των συστημάτων εκπαίδευσης, κοινωνικής πρόνοιας, δικαιοσύνης και υγείας, καθώς και των κοινοτήτων και των ίδιων των παιδιών.
   Μεταβάλλοντας τη συμπεριφορά των ενηλίκων και αντιμετωπίζοντας τους παράγοντες που συμβάλλουν στη βία κατά των παιδιών, συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων, των κοινωνικών και πολιτιστικών κανόνων που επιτρέπουν τη βία, των ανεπαρκών πολιτικών και νομοθεσιών, των ανεπαρκών υπηρεσιών για τα θύματα και των περιορισμένων επενδύσεων σε αποτελεσματικά συστήματα πρόληψης και αντίδρασης στη βία.
   Εστίαση των εθνικών πολιτικών για την ελαχιστοποίηση της βίαιης συμπεριφοράς, τη μείωση των ανισοτήτων και τον περιορισμό της πρόσβασης σε πυροβόλα και άλλα όπλα.
   Δημιουργία συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας και κατάρτιση κοινωνικών λειτουργών για την παροχή παραπεμπτικών, συμβουλευτικής καθώς και θεραπευτικές υπηρεσίες σε παιδιά που έχουν βιώσει φαινόμενα βίας.
   Εκπαίδευση των παιδιών, των γονέων, των δασκάλων και των μελών των κοινοτήτων, ώστε να αναγνωρίζουν τη βία σε όλες τις μορφές της και να ενθαρρύνονται να μιλήσουν και να καταγγέλλουν τα περιστατικά βίας με ασφάλεια.
   Συλλογή καλύτερων αναλυτικών στοιχείων σχετικά με τη βία κατά των παιδιών και παρακολούθηση της προόδου μέσω ισχυρής παρακολούθησης και αξιολόγησης.

* INSPIRE: Πρωτοβουλία για την πληροφόρηση όλων των εμπλεκόμενων στην πρόληψη και την αντιμετώπιση της βίας κατά των παιδιών και εφήβων, βασισμένη σε αποδεικτικά στοιχεία.

Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με τη UNICEF (κ. Ηλίας Λυμπέρης), τηλ.: 210-7255555 ή 6944-653799

ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ