ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Οι συνθήκες στις οποίες δουλεύουν οι κούριερ/εξωτερικοί υπάλληλοι είναι απάνθρωπες. Εκτός από την πίεση της δουλειάς, έχουν να αντιμετωπίσουν και τον καιρό. Πληρώνουν από την τσέπη τους τον εξοπλισμό που χρειάζονται για να προστατευθούν από τη βροχή και το κρύο και φυσικά επιλέγουν πάντα τον πιο φθηνό αφού ο "καλός" συνολικά κοστίζει γύρω στα 200 με 250 ευρώ.
Το παρακάτω άρθρο μας το έστειλε ένας αναγνώστης μας, λίγες μέρες μετά τον πρόσφατο τραγικό θάνατο του 22χρονου "ντελιβερά" από τα Mikel. Τον ευχαριστούμε θερμά. Είναι ελάχιστο χρέος όσων στην Αριστερά διατηρούμε μια γωνιά στο διαδίκτυο να την προσφέρουμε για επώνυμες καταγγελίες εργαζομένων, αλλά και τέτοιου είδους "ανώνυμες" εξιστορήσεις. Για να μην "βολευτούμε", να μη συμβιβαστούμε, να μην συνηθίσουμε αυτή την κατάσταση. Για να συνειδητοποιήσουμε τι είδους έγκλημα διαπράττει το κράτος, όταν αφήνει νέους και νέες στο έλεος των εργοδοτών τους.
Δύο βδομάδες γιατί τόσο άντεξα.
Τόσος ήταν ο χρόνος που χρειάστηκα για να διαλέξω την αξιοπρέπεια και την σωματική μου ακεραιότητα, απο την ανάγκη για δουλειά.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή.
Στην περίοδο που διανύουμε η εύρεση εργασίας είναι ένα απο τα πιο δύσκολα πράγματα. Μπορεί κάποιος να στέλνει εκατοντάδες βιογραφικά καιΑΝ
είναι τυχερός, ίσως να παει σε μία ή δύο συνεντεύξεις το μήνα. Είναι ενδεικτικό λοιπόν πως εγώ έστειλα το βιογραφικό μου στη συγκεκριμένη εταιρεία τετάρτη στις 8 το πρωί, και στις 11 (μετά απο τρεις ώρες δηλαδή) μου τηλεφώνησαν για συνέντευξη. Αυτό θα μπορούσε να είναι το πρώτο καμπανάκι, αλλά εγώ θεώρησα πως απλώς ήμουν τυχερός.
είναι τυχερός, ίσως να παει σε μία ή δύο συνεντεύξεις το μήνα. Είναι ενδεικτικό λοιπόν πως εγώ έστειλα το βιογραφικό μου στη συγκεκριμένη εταιρεία τετάρτη στις 8 το πρωί, και στις 11 (μετά απο τρεις ώρες δηλαδή) μου τηλεφώνησαν για συνέντευξη. Αυτό θα μπορούσε να είναι το πρώτο καμπανάκι, αλλά εγώ θεώρησα πως απλώς ήμουν τυχερός.
Η δουλειά ήταν κούριερ με μηχανάκι. Στη συνέντευξη με ενημέρωσαν πως το ωράριο ήταν 8ωρο, χωρίς υπερωρίες, εκτός αν το δρομολόγιό μου ήταν "μεγαλύτερο". Αυτό θα μπορούσε να είναι το δεύτερο καμπανάκι, αλλά επειδή δεν το κατάλαβα εκείνη τη στιγμή, δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Την επόμενη μέρα βέβαια, ήξερα ακριβώς τι εννούσε ο υπεύθυνος και μάλιστα το έμαθα με το δύσκολο τρόπο.
Την πρώτη μέρα στη δουλειά με περίμενε ενας "παλιός" για να μου εξηγήσει λίγο τους δρόμους της περιοχής, πώς να ταξινομήσω τις παραδόσεις στο κουτί μου για να μην χάνω χρόνο και άλλες λεπτομέρειες της δουλειάς.
Κάποια στιγμή τον ρώτησα: "Τι έχω να παραδώσω;" Έκανε ένα νεύμα με το κεφάλι του και μου έδειξε.
Χωρίς πλάκα, ήταν ένα καρότσι σούπερ μάρκετ γεμάτο φακέλους οπου ο κάθε φάκελος είναι και ένα σημείο παράδοσης. Καρότσι σούπερ μάρκετ. Μακάρι να το είχα βγάλει φωτογραφία για να καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ, αλλά είμαι σίγουρος οτιΑΝ αφιερώσετε δέκα δευτερόλεπτα θα μπορέσετε πολύ εύκολα να το φανταστείτε. Αντικρύζοντας το θέαμα ψιλοσάστισα, ο υπεύθυνος με πήρε είδηση και μου είπε "ελπίζω να τα καταφέρεις γιατί κάποιοι κατά καιρούς έχουν παρατήσει το κουτί στη μέση του δρομου και έχουν φύγει". Αυτό θα έπρεπε να ήταν το τρίτο καμπανάκι, αλλά η ανάγκη μου για δουλειά ήταν τεράστια, οπότε πάλι δεν έδωσα σημασία.
αφιερώσετε δέκα δευτερόλεπτα θα μπορέσετε πολύ εύκολα να το φανταστείτε. Αντικρύζοντας το θέαμα ψιλοσάστισα, ο υπεύθυνος με πήρε είδηση και μου είπε "ελπίζω να τα καταφέρεις γιατί κάποιοι κατά καιρούς έχουν παρατήσει το κουτί στη μέση του δρομου και έχουν φύγει". Αυτό θα έπρεπε να ήταν το τρίτο καμπανάκι, αλλά η ανάγκη μου για δουλειά ήταν τεράστια, οπότε πάλι δεν έδωσα σημασία.
Για να μην πολυλογώ, και για να μιλήσουμε και λίγο με αριθμούς, το δικό μου καρότσι που ήταν το "8ωρο δρομολόγιο" περιείχε περίπου 100 με 110 παραδόσεις. 110 σημεία στο χάρτη τα οποία είναι μεν κοντινά μεταξύ τους, αλλά κατεβαίνεις, χτυπάς κουδούνια, ανεβαίνεις σε σπίτια κ.ο.κ. Κάτι άλλα καρότσια κάποιων πιο έμπειρων τα οποία ήταν το "μεγαλύτερο" δρομολόγιο με τις υπερωρίες που λέγαμε πριν, περιείχαν περίπου 150 παραδόσεις. Τρέχα γύρευε δηλαδή. Στην κυριολεξία.
Η πρώτη μέρα ήταν απο τις πιο δύσκολες της ζωής μου. Θυμάμαι ακόμα το πόσο πολύ πιεσμένος ένοιωθα προσπαθώντας απεγνωσμένα να προλάβω να παραδώσω 100 φακέλους σε μια άγνωστη περιοχή, με συνεχόμενα εισερχόμενα μυνήματα για να παραλάβω κι άλλους φακέλους απο άλλα σημεία, να εισπράττω χρήματα αντικαταβολών, και μέσα σε όλα αυτά να προσπαθώ να οδηγήσω με μια σχετική ασφάλεια φορώντας το κράνος και τα γάντια μου. Παρόλο που δεν σταμάτησα ούτε για ένα τσιγάρο και γύρισα δύο ώρες μετά το 8ωρο, δεν πρόλαβα να τα παραδώσω όλα. Και κάπως έτσι κύλησε η πρώτη βδομάδα.
Κατά τη διάρκεια της δεύτερης εβδομάδας, συνέχιζα να γυρίζω πιο αργά και χωρίς να έχω κάνει όλες τις παραδόσεις, και ο υπεύθυνος αποφάσισε να με στείλει μαζί με έναν απο τους πιο έμπειρους για να δω πως γίνεται.
Και εκεί χτύπησε το τέταρτο καμπανάκι, το μοναδικό που άκουσα, ευτυχώς. Ακολουθώντας τον "παλιό" κατάλαβα πως γίνεται εκείνος να προλαβαίνει τις παραδόσεις και εγώ όχι. Ο τύπος δεν φορούσε κράνος και γάντια για να μην τα βάζει και τα βγάζει και χάνει χρόνο. Έτρεχε με τουλάχιστον 50-60 χλμ ανάμεσα σε σταματημένα αυτοκίνητα, περνούσε τους δρόμους σχεδόν πάντα με κόκκινο, έμπαινε σε όλα τα στενά ανάποδα, άφηνε το μηχανάκι του αναμμένο έξω απο εκεί που σταματούσε, και όλα αυτά μόνο και μόνο για να κερδίσει χρόνο. Δεν σταμάτησε ούτε ένα λεπτό. Σε 8 ώρες, δεν έκανε ούτε ένα λεπτό διάλειμμα. Όχι γιατί ήταν κάποιος τρελός που την έβρισκε να παίζει τη ζωή του κορώνα-γράμματα, αλλά γιατί αλλιώς δεν θα τελείωνε στην ώρα του και θα έχανε τη δουλειά του.
Εκέινη τη μέρα λοιπόν αναγκάστηκα να διαλέξω. Και φυσικά παραιτήθηκα.
Οι συνθήκες στις οποίες δουλεύουν οι κούριερ/εξωτερικοί υπάλληλοι είναι απάνθρωπες. Εκτός απο την πίεση της δουλειάς, έχουν να αντιμετωπίσουν και τον καιρό. Πληρώνουν απο την τσέπη τους τον εξοπλισμό που χρειάζονται για να προστατευθούν απο τη βροχή και το κρύο και φυσικά επιλέγουν πάντα τον πιο φθηνό αφού ο "καλός" συνολικά κοστίζει γύρω στα 200 με 250 ευρώ. Μισό μισθό δηλαδή. Όσοι έχουν δουλέψει μηχανάκι ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει να φοράς αδιάβροχο των 10 ευρώ, γαλότσες των 7 ευρώ και μη αδιάβροχα γάντια των 10 ευρώ, με χιονόνερο.
Το χειρότερο βέβαια είναι η συντήρηση του οχήματος. Το πιο συνηθισμένο μεροκάματο για κάποιον που δουλεύει ντελίβερι είναι 3ευρώ την ώρα και η βενζίνη απο την τσέπη του. Με αυτά τα χρήματα δεν μπορείς ούτε λάστιχα και φρένα να αλλάξεις. Τα πιο βασικά εξαρτήματα της μηχανής σε σχέση με την ασφάλεια δηλαδή.
Για να κάνουμε και λίγα μαθηματικά, με εκατό παραδόσεις των τριών ευρώ το λιγότερο η κάθε μία, η εταιρεία κερδίζει περίπου 300 ευρώ ημερησίως απο έναν υπάλληλο του οποίου το μεροκάματο είναι 20 με 25 ευρώ. Θα μπορούσε δηλαδή πολύ εύκολα να προσλάβει άλλον έναν και να μοιράσει το φορτίο στα δύο για να κάνει πιο ανθρώπινες τις συνθήκες - όπως θα μπορούσε να παρέχει και εξοπλισμό, και έξοδα συντήρησης της μηχανής. Οι περισσότερες εταιρείες δεν ελέγχουν κανΑΝ οι υπάλληλοί τους φοράνε κράνος.
οι υπάλληλοί τους φοράνε κράνος.
Το κράτος απο τη μεριά του έχει αφήσει τον κλάδο στην τύχη του. Σήμερα όλες οι εταιρείες που παρέχουν υπηρεσίες καθώς και σχεδόν όλα τα εστιατόρια, ακόμα και τα συνεργεία αυτοκινήτων έχουν έναν υπάλληλο με μηχανάκι.
Θα έπρεπε καταρχάς να αναγνωριστεί ως ειδικότητα και να παρέχεται μεγαλύτερος μισθός, βαρέα και ανθυγιεινα. Θα έπρεπε οι εταιρείες να υποχρεώνονται να παρέχουν στους υπαλλήλους τον κατάλληλο εξοπλισμό, και να δίνουν τουλάχιστον 500 ευρώ το χρόνο για συντήρηση των οχημάτων. Θα έπρεπε να γίνονται έλεγχοι για την ποσότητα δουλειάς που αναλαμβάνει ο κάθε υπάλληλος και να υπάρχουν πρόστιμα σε περίπτωση που ο όγκος δουλειάς ξεπερνάει τις δυνατότητές του.
Έχουμε θρηνήσει ήδη αρκετά θύματα, τα περισσότερα νέα παιδιά που ξεκινάνε τη ζωή τους με μια δουλειά που υποτίθεται πως είναι προσωρινή. Και επειδή όλοι ξέρουμε πως όλα αυτά που περιέγραψα στην προηγούμενη παράγραφο δεν πρόκειται να γίνουν στην Ελλάδα του μνημονίου, ας αναλάβουν οι εταιρείες τις ευθύνες τους, και οι υπάλληλοι ας διεκδικήσουν τα βασικά τους δικαιώματα. Οι υπόλοιποι ας προσπαθήσουν να τους προσέχουν λίγο παραπάνω όταν βρίσκονται στην ίδια λωρίδα κυκλοφορίας.
Φτάνει πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου