Ο ΦΙΛΟΣ Ο ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ...
Ο εκλεκτός φίλος της γενιάς μου, μέσα από τους στίχους και τα τραγούδια του.
Αυτός που με συμβούλεψε να πάρω μια δυνατή μοτοσικλέτα, κι αν θέλω, και το κορίτσι μου μαζί. Και πήρα την μοτοσικλέτα, και πήρα και διάφορα κορίτσια μαζί, κι έκανα αυτό, που όσοι το έκαναν, δεν ήταν χαζοί !..
Τον θυμάμαι τον Λουκιανό. Τον θυμάμαι να σαρκάζει τα λαμόγια, που κάνουν μια ζωή στρωμένη, με γυναίκα και ερωμένη, και ξαφνικά παθαίνουν συγκοπή. Τα λαμόγια που μας μαυρίζουν τη ζωή… Εάν τα πάρουμε στα σοβαρά…
Τον θυμάμαι τον Λουκιανό. Να υμνεί τα απλά και τα σπουδαία. Τα θερινά, τα σινεμά..
Φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια
ώρα με την ώρα βιαστικά
νιάτα που περνούν
που δε θα ξαναρθούν
κι εκείνο που βλέπω
να μένει τελικά
Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι
μες τα θερινά τα σινεμά
νύχτες που περνούν
που δε θα ξαναρθούν
μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά
Τον θυμάμαι τον Λουκιανό. Τον θυμάμαι να καταγγέλλει τη βαρεμάρα και την πλήξη των ανούσιων ψυχολογικών εξομολογήσεων.
Μη μου πεις για σένανε μέσα σε τούτο το χαμό
κάπου μοιάζουμε εμείς οι δυο.
Ξέρω ότι κάποτε αγάπησες,
ξέρω, έχεις περάσει πολλά.
Ότι κάπου, όπως όλοι μας, την πάτησες
αλλ’ απόψε ας μη μιλάμε για όλα αυτά.
Και θυμάμαι εκείνον τον φαιδρό πολιτευτή τον Γεώργιο Ράλλη, που δεν έλεγε καλά το ρω, να βγάζει λόγους στη βουλή, αρχές της δεκαετίας του 1980, ενάντια στον Λουκιανό. Που κατάγγειλε ότι το πτυχίο της ανώτερης σχολής, το έκανε ρολό και το έβαλε στον «ποπό!». Διότι τα πτυχία των ανώτερων σπουδών σε τίτοτα δεν χρησιμεύουν σ’ αυτή τη χώρα των δοσίλογων, των θεσιθήρων και των λαμόγιων.
Τον θυμάμαι τον Λουκιανό που έγραψε πάμπολλα αντιμιλιταριστικά τραγούδια, όπως
«Πολλά τ’ αστέρια τ’ ουρανού,
αμέτρητα, χιλιάδες
τα είδα όλα στο στρατό
ραμμένα σε γιακάδες.
Ήρθε ο καιρός να απολυθώ
να φύγω μακριά σας
το άρμα να ξεχρεωθώ
φαντάρια, άντε γεια σας!»
Και θυμάμαι τον Λουκιανό, πάντα παρόντα, στα φεστιβάλ του Ρήγα, του ΚΚΕ εσωτερικού, να παθιάζει τα πλήθη της νεολαίας, μιας νεολαίας που είχε φωνάξει συνθήματα ενάντια στη χούντα, που είχε γράψει συνθήματα ενάντια στη χούντα, που είχε μοιράσει προκηρύξεις ενάντια στη χούντα, που είχε ξυλοκοπηθεί αγρίως από τα όργανα της χούντας.
Και φυσικά θυμάμαι τον Λουκιανό, πάντοτε επιμελώς ατημέλητο, στο πάρτυ… στο πάρτυ της Βουλιαγμένης. Που τραγουδάγαμε μαζί του την εξέγερση ενάντια στο αστικό κατεστημένο, εμείς τα παιδιά με τα μακριά μαλλιά και τα μούσια, τις μοτοσικλέτες και τα όμορφα κορίτσια με τις ινδικές φούστες, τα άφιλτρα τσιγάρα, και τα πλατιά συντροφικά χαμόγελα.
Τα κορίτσια που καμιά φορά, όλα τα ξεχνάγανε κι ακολουθάγανε το δρόμο της μαμάς τους…
«Είδα τη Ρίτα νοικοκυρά
Αχ, Ρίτα, αχ μωρέ Ρίτα
βιάστηκες να μπεις σε μια σειρά
Είδα τη Ρίτα κι ήταν καλά
Αχ, Ρίτα, αχ μωρέ Ρίτα
από σένα εγώ περίμενα πολλά…»
Και φυσικά θυμάμαι τον Λουκιανό, που έγραψε πάνω από 160 τραγούδια, πάντοτε επιμελώς ατημέλητο, στην πρώτη του μεγάλη συναυλία επάνω στο Λυκαβητό, Τετάρτη 28 Ιουλίου 1982, όπου ήρθανε γκόμενες παλιές, αλλά και μπάτσοι με στολές.
Μες στα τόσα που `χω ζήσει, το `ζησα κι αυτό
κι ήτανε κάτι μαγικό
ήταν απαλό σαν χάδι, ήτανε πολύ γλυκό το βράδυ
στο Λυκαβηττό
Ήρθανε νωρίς και στήσαν κάμερες πολλές
ήτανε και μπάτσοι με στολές
ήρθανε κι οι πρώτοι φίλοι, έπεφτε αργά το δείλι
ήρθαν και κάποιες κολλητές
Και περνούσ’ η ώρα και νιώθαμε καλά
πιο καλά, πιο καλά, πιο καλά
και περνούσ’ η και νιώθαμε κοντά
πιο κοντά, πιο κοντά, πιο κοντά
Τον θυμάμαι τον Λουκιανό. Τον θυμάμαι να υμνεί τη φιλία, ως τη μόνη αξία, σε τούτη τη ζωή….
Την πήρα την δυνατή μοτοσικλέτα καλέ μου φίλε Λουκιανέ. Και για είκοσι χρόνια γύρισα πολλά μέρη του κόσμου επάνω στη σέλα της…
Και τώρα, μαρσάρισες και έφυγες εσύ Λουκιανέ.
Επάνω στη δική σου δυνατή μοτοσικλέτα.
Τη Ντόλη !..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου