Τα δύο χρόνια της ελληνικής λύπης

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

EUROKINISSI/ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΣΙΝΑΣ

Γιώργος Σταματόπουλος

Δυο χρόνια δάκρυα και στεναγμοί, ολολυγμοί και θρήνοι, κλαυθμοί και οδυρμοί, γόοι και κραυγές, οδύνη και απελπισία, άγχος και καρτερικότητα· δυο χρόνια σκέτη κόλαση, δυο χρόνια μαύρα και ολέθρια, θλιβερά και απόξενα.

Ουδείς περίμενε πριν από ακριβώς δύο χρόνια όταν ψήφιζε εναντίον του οικονομικού σχεδίου που πρότειναν οι «θεσμοί» ότι θα αντιμετώπιζε ένα τέτοιο μέλλον -αντιθέτως, πλήρης γενναιότητας, υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας αντέδρασε στην αποικιοκρατική συμπεριφορά των «ισχυρών» και φιλοδώρησε την ελληνική επικράτεια με ένα εξαίσιο «όχι» στις βουλές των τυράννων [«όχι» που εν ακαρεί μετετράπη σε «ναι», αλλά ποιος θυμάται πλέον αυτά τα οχληρά για την αριστερή (sic) ιδεολογία...].

Με πόνο καρδιάς εψήφισαν τα μέτρα κατά της κοινωνίας οι αριστεροί βουλευτές και άλλοι από άλλους «όμορους» χώρους (σοσιαλιστές λ.χ., ψιλοακροδεξιοί και το κακό συναπάντημα).

Και όλα αυτά για να μην πάει η εξουσία στα γνωστά λαμόγια της σοσιαλδεξιάς, που -όντως- έχει ρημάξει τον τόπο εδώ και πολλές δεκαετίες.

Βρέθηκαν όλοι τούτοι σ’ έναν άγνωστο γι’ αυτούς τόπο (στα δώματα της εξουσίας) και έχασαν το μυαλουδάκι τους (ψηλά τα δώματα και πήραν αέρα). Ωστε έτσι περνάνε οι άνθρωποί της εδώ πάνω, άρχισαν να αναλογίζονται -μες στη χλιδή και την υπεροψία, μες στο φούσκωμα των στέρνων τους από υπερηφάνεια και αναγνώριση ότι είναι πλέον ανώτεροι από την πλέμπα, ισοϋψείς των κυρίαρχων του κόσμου.

Χωρίς κανέναν ενδοιασμό (εντάξει, με κάτι λίγα κλάματα, με μια μικρή τάχα συναισθηματική δυσφορία, με λίγο πόνο γιατί ξέχασαν «ποια μάνα τους γένναε στο κλάμα και του εργάτη καβάλησαν την πλάτη», όπως είχε προείδει και προείπει ο «γραφικός» Νικόλας Ασιμος), έβαλαν την υπογραφή τους τα πουλάκια μας ώστε να συνθλιβεί η ακεραιότητα, σωματική, πνευματική και ψυχική της χώρας και να γίνει και επισήμως προτεκτοράτο των εταίρων.

Κατά τα άλλα, συμπεριφέρονται σαν να μη συμβαίνει τίποτα -όλα καλά και άγια, η ανάπτυξη έφτασε, η ανεργία συρρικνώθηκε, άγγελοι ψάλλουν το ωσαννά της απελευθέρωσης.

Ουδέν ερύθημα εις τας παρειάς όλων τούτων, ουδεμία αιδώς.

Το αστείο τής υπό επιτροπεία Ελλάδας είναι ότι όλα τα κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου, εξαιρουμένου πάντα του Κομμουνιστικού, δεν διαφωνούν επί της ουσίας για την εθνική πολιτική, τα περισσότερα μάλιστα κάνουν αμάν και πώς για να υπογράψουν την εθνική μας ταπείνωση -γι’ αυτά δεν είναι ταπείνωση, αλλά αναγκαία συνθήκη για να βγούμε από τα χρέη μας.

Ποιος ευθύνεται για τούτα τα χρέη, ουδέν κόμμα μπαίνει στον κόπο να μας ενημερώσει, να μας (δια)φωτίσει, ακριβώς διότι όλα φταίνε (ιδεολογικοί πρόγονοι και λοιποί φωστήρες...).

Δυο χρόνια αβάσταχτα· δύσμοιρα, δυσειδή, άξεστα, απολίτιστα, χυδαιογόνα, ακάθαρτα -ποιος το περίμενε· άλλα ήσαν τα όνειρα και οι ελπίδες όσων υποστήριξαν το αριστερό εγχείρημα, η μετάλλαξη του οποίου είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες στο χρονικό των πολιτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων.

Δυο χρόνια λύπης, βαθιάς λύπης, σύντροφοι...

http://www.efsyn.gr/arthro/ta-dyo-hronia-tis-ellinikis-lypis

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Τα όνειρα που δεν πεθαίνουν
Ποιος θα επικρατήσει στην αποικία...